viernes, 27 de marzo de 2009

¡La sexta y la última!

Dulós:
Cuando llegué al hospital para recibir los medicamentos de la sexta y última sesión de quimioterapia, no me encontraba especialmente contenta ni animada. Me sentía apática. Ni yo misma sabía por qué mi mente reaccionaba de una forma tan fría. Todo el mundo, Eduardo, amigos, familiares… se empeñaban en recordarme con gran alegría que “era la última toma, que ya había terminado”. Debía estar contenta, pero… mi alma se negaba a sentirse aliviada.

Era verdad que se habían acabado las torturas de la quimioterapia, pero… ¿para siempre? Esa pregunta todavía hoy me martillea el cerebro. Quienes me quieren, piensan y me transmiten que he superado el cáncer, que nunca en la vida deberán volver a administrarme quimio, pero… yo no lo tengo tan claro. Por lo menos no lo siento así. Si el cáncer ya ha atacado mi cuerpo dos veces, ¿por qué no tres?

Hace ahora cinco años me diagnosticaron un cáncer de recto en su primera fase llamado “carcinoma in situ”. En este tipo de tumores, las células malignas están en el revestimiento más interno del recto, y no han sobrepasado la membrana basal, que es una capa acelular de sostén que se encuentra en la base de los tejidos epiteliales. Esta capa recubre internamente las cavidades, órganos, conductos y la piel de nuestro organismo.

Después de una intervención de hemorroides, encontraron las células malignas al hacer la biopsia posterior, y en consecuencia y por lo tanto, ya las habían extirpado de mi cuerpo. Este tipo de cáncer, si se coge a tiempo, -como fue mi caso- no entraña riesgos para la vida del paciente, porque no crea metástasis. Ahora bien, si no se controla adecuadamente, acaba por diseminarse por todo el recto, por los tejidos anexos, a los ganglios linfáticos, y finalmente, a órganos importantes como hígado, ovarios o riñones.

El carcinoma que estaba creciendo en mi recto nunca dio señales de vida. No se notaba, no dolía, no sangraba… Como me dijo mi cirujana después del hallazgo, “la operación de hemorroides te ha salvado la vida, sino, dentro de un año estarías muerta”. Desde entonces pienso “que triste, y a la vez que maravilloso que una casualidad como esta te salve la vida”.

Aquí no acaban mis antecedentes con células “complicadas”. A los veinte años sufrí lo que se llama displasia cervical, que es un desarrollo anormal de células en el cuello del útero. Esta enfermedad no es cáncer, pero estas células pueden convertirse en cancerosas si no se tratan adecuadamente. Actualmente se habla mucho de este mal, porque el ya conocido Virus del Papiloma Humano es una causa común de él. En España han empezado a vacunar a niñas y a adolescentes contra este virus, pero ha creado problemas a alguna de las vacunadas. Mi ginecóloga me quemó con láser estos tejidos anormales, y, por fortuna, nunca más he vuelto a padecer displasia.

Con todo lo que os he contado, ¿entendéis que mi cabeza le dé vueltas a la posibilidad de recaer de mi cáncer actual? Lo que siento es absolutamente humano…

Yo creía que al mes de haberte administrado la última sesión de quimioterapia te hacían el “chequeo completo” para ver si había surgido metástasis del cáncer en alguna parte del cuerpo. Mi oncóloga, Laura García Estévez, me dio la “mala” noticia: “Hasta dentro de tres meses no te controlamos todo tu organismo. Ahora sólo te vamos a hacer análisis de sangre”. Otra vez me sentó como un tiro las noticias de mi doctora -por fortuna sabe transmitirlas tan bien….-. Como buena enferma que soy, reconozco que debe ser así, que sus motivos habrá, pero… ¡tres meses más de agonía es mucho tiempo!

Está claro que esta enfermedad requiere grandes dosis de paciencia. Y avanzar poco a poco, alcanzando metas. Pero soy demasiado impulsiva, y me gustaría poder decirme ya: “Dulós, tu cuerpo está sano”. No tengo otro remedio que esperar a junio. No por ello voy a desperdiciar estos tres meses llorando mi pena, deprimiéndome y encerrándome en casa. Me niego. Seguiré disfrutando todo lo que pueda. Seguro que con esta actitud ganaré más que perderé.

¿Y que os puedo contar de los efectos de esta sexta sesión de quimioterapia? Todo lo que me ha dolido las cinco veces anteriores vuelve a molestarme, pero en un grado superior: piernas, músculos, encías, estómago, ojos… con una novedad, y es que ahora me han salido pupas en el interior de la nariz y en los labios. ¡Estoy hecha una piltrafa!

Al acabar esta última sesión, Eduardo quiso “celebrarlo”, y sin yo saberlo, había comprado una caja de bombones y me la dio en el mismo hospital de día. Pero la gran fiesta todavía está por llegar. Serán unos momentos mágicos, seguro.


Eduardo:

Pues ha sido la última, pero no lo parece. Dulós no se ha hecho a la idea de que ya no hay más, y creo que su problema son los nervios. Después de estos meses de pasarlo mal, ahora queda la larga espera hasta los análisis completos para saber que todo ha acabado. Básicamente, tiene mucho miedo.

En los análisis previos a la última quimio, todo estaba perfecto, como siempre... sólo salió un poquito alto el colesterol… Debe ser por los medicamentos porque nunca se ha cuidado tanto una alimentación como lo hace Dulós con la suya. Pero en estas pruebas había un dato nuevo que en otros análisis nunca nos había planteado la doctora: al ver los resultados, nos comento que hasta el día siguiente no sabríamos cómo habían salido “los marcadores tumorales”. ¡Esto no lo sabíamos!, en el resto de los análisis de cada quimio nunca nos habían incluido “los marcadores” -que nosotros sepamos-. Así que yo me lo tomé como una primera aproximación a los resultados de tantos meses de sufrimiento, y en la confianza de que todo iba a salir bien, no volví a nombrar el tema. Con la Doctora Laura Gracía Estévez quedamos en que si saliera algo, digamos, fuera de lo normal, nos avisaría por teléfono. Le quitamos hierro al asunto, nos fuimos a la quimio, y después a casa. Fin del martirio silencioso.


Y efectivamente, no hubo llamada del hospital, por tanto, todo correcto, tan correcto que ni lo hemos comentado en casa, y cuando Dulós lea lo que estoy escribiendo… sonreirá. Y a recuperarse para los análisis, que ya queda menos. Esto ya está “¡finiquitado!”

33 comentarios:

María José dijo...

Hola guapa, uffff la verdad no quiero decirte lo que siempre se suele decir en estos casos porque sería una tontería. Entiendo perfectamente dentro de lo que cabe tus miedos, yo que también soy una cagaprisas me pasaría igual que a tí que estos tres meses se me harían eternos. No te queda otra que esperar y como bien dices tú mejor con optimismo que con depresiones, despues de todo lo que has pasado no vas a tirar la toalla ahora no?.Se lo dificil que deve de ser y aunque todos queramos animarte solo tú lo puedes conseguir, asi que agarrate a un clavo ardiendo y para arriba, de momento estás aquí y eso es lo importante, mañana dios dirá no? y además tia que escribes que te mueres y que necesitamos tus relatos y leerte muy pero que muy amenudo. Muchos besotes y aquí estamos.

Salvia dijo...

Te comprendo y es muy humana tu impaciencia. Vive el día a día, supongo después de de esta ultima sesión te vas a ir encontrando mejor y eso va a hacer que el tiempo se haga más corto.
Besitos, biquiños y mimitos.

Anónimo dijo...

Estimada cosina,
Me n'acabo d'enterar, per les teves paraules, que vas tenir cèl·lules cancerígenes al recte. Ningú me n'havia dit res! És lògic que tinguis por que el càncer se't pugui reproduir, però com diu sempre la meva mare: "no pateixis pel que no tens", és a dir, que no adelantis esdeveniments, que segurament no es produiran. Hem de viure el present, i patir pel que podria passar és patir "de més a més". Dolors, tu ja has patit prou, creu-me, treu-te aquests pensaments negatius del cap i pensa que has acabat la quimioteràpia, que aquesta és una notícia estupenda i que, de mica en mica, t'aniràs recuperant. Estic segura que serà així!
Tota la família t'estimem i tens la sort de tenir grans i bons amics i una parella, l'Eduardo, que és una bellíssima persona. Ara només falta que, amb el teu coratge (que ens has demostrat dia a dia), tiris endavant i pensis que has passat el pitxor (el dolor, el sofriment) i que, a partir d'ara, les coses seran molt més fàcils. És qüestió de temps! Estàs molt dèbil pel tractament tan agressiu que ha suportat el teu cos, però a mida que et trobis millor, segur que ho veuràs tot en positiu i allunyaràs de la teva ment aquestes pors tan humanes.
Rep una forta abraçada de la teva cosina,
Maria

Anónimo dijo...

Plasmes a la perfecció els meus pensaments en relació a la malaltia, recorda sempre... per vèncer les pors t'hi has d'enfrontar, i les pors que tens, molts com tu que estem en la situació també les estem patint.
En el meu cas a mi es el primer que m'han trobat, però al igual que tu, la vida també m'ha ensenyat a base d'algun que altre pal, malalties diferents molt properes, morts i demés..., però nosaltres,estem aquí, i hem d'avançar a poc a poc amb metes petites per poder-les assolir i passar a una altre.
Una abraçada molt forta i molts ànims.
Clàudia S.

silvix17 dijo...

HEMOS ACABADO!!!!! BIEEEEEENNNN!!! ESO ES LO MÁS IMPORTANTE!!! NO LO OLVIDES!!!! GUAPA, MAS QUE GUAPA!!!

Unknown dijo...

querida Dulós, tú lo dices entre signos de exclamación... ¡la sexta y última! Créetelo que es cierto, a partir de ahora optimismo y adelante,
Hoy empieza el primer dia del resto de tus días...
Hoy es un gran día...

querida Dulós un abrazo sentido y muchos recuerdos a tus seres queridos
Lluis

María José dijo...

Hola cielo, yo un angel?, tú si que eres un angel. Solo soy una madre y esposa, sin casi estudios y que me paso el día entre la escoba y el trapo, pero cuando alguien me transmite algo intento acercarme a ella y tú transmites mucho, no lo olvides nunca. Muchísimos besitos.

Una dijo...

Supongo que la oncóloga te habrá dicho que es necesario ese espacio de tiempo para observar los efectos de la quimioterapia y que seguirán haciéndotelos periódicamente durante años,¡ánimo!,pero,permiteme que te diga que ¡has de dejar de fumar!,eso entra en el apartado de cuidarse para soportar la medicación y sus efectos.Abrazos

Dante dijo...

Olvida el pasado y piensa en un futuro mas positivo, amiga Dulós. Puedo decirte que a mi mujer le rebanaron un pecho hace 9 años y ahora tiene completanemte erradicado su cancer. Ya solamente le piden un reconocimiento total al año y acaba de hacerlo con resultado positivo. Ese será tu futuro.
En cuanto al mio, afortunadamente se quedó en la piel y no afectó al cerebro, segun me dijo el cirujano, aunque lo vió de cerca, por lo menos el cráneo y tuvimos un gran cachondeo con el tema.
Ayer me dieron la buena noticia de que el raspado operatorio habia sido tan completo e inclso extenso, que se llevaron todo por delante y no tengo que darme ni quimio ni radio.
Asi que a vivir. Prepara tu proximo viaje ya que te gusta tanto. Yo tambien voy a hacer el mio. Me controlaré un poco porque pensaba volver a Tinduf en el Sahara, pero el sol de alli, por mucho que me proteja con cremas y gorros, es demasiado penetrante, asi que lo cambié por Copenhague a ver si ligo con la sirenita, aunque la verdad es que las sirenas, con la parte inferior de pescado, tienen un 50 por ciento desaprovechable.
Ya sabes el chiste:
Un pescador se encuentra con una sirena, ligan en la barca, le mete un buen sobeo en su parte superior y al final ella queda insatisfecha y dice:
-¿Por qué?
Y el le contesta:
-¿Por donde?
Un beso, colega

Anónimo dijo...

Hola Dulós!

Confía en que siempre hay una primera y una última vez y esta para ti ya fue la última vez de sufrimiento, al menos físico. Ahora, como bien expresas, te queda sufrir un poquito de impaciencia, por saber, por que te confirme de una vez que todo está bien. Que has ganado la batalla. Queremos verte pronto Gananadora, aunque te diré que siempre lo fuiste, desde el principio le diste un buen "pulso" a esta batalla y el resultado no puede ser otro que POSITIVO.

Aunque te suene muy reiterativo y a veces pesado, ten un poquito de paciencia, el arco iris está cerca y tienes que seguir fuerte para disfrutarlo.

He oído algo por ahí de "malos humos" (¿tabaco?) lo siento, pero ahí debo darte un tirón de orejas. Estamos hablando de salud ¿verdad? pues el tabaco te la quita, así que...

Bueno, no quiero acabar en plan regañina ni mucho menos, al contrario quiero enviarle un cariñoso abrazo para una Mujer muy especial... a ti ;)

Y como no, al que ayuda desde la sombra, a tu Edu... un abrazo, también!

www.orballo.wordpress.com

Nerim dijo...

Yo tampoco quiero decirte lo que se suele decir siempre en estos casos pero ya has llegado al final de esta etapa. Ahora descansa, cuídate mucho para coger fuerzas e ir fortaleciendote día a día.
Quiero dedicarte este poema de Mónica Baldwin, espero te guste y te reconforte y te ayude a ir superando ese día a día con esperanza:

"Siempre he pensado
que el momento en que
despiertas por la mañana
es el mas maravilloso
de las veinticuatro horas.

Por cansada o triste
que te sientas,
tienes la certeza de que...
puede suceder absolutamente cualquier cosa.

Y no me importa en modo alguno
que en la práctica
nunca pase nada.

Siempre pervive la posibilidad".

Con todo mi cariño

Isangel dijo...

Bueno, pues llegó por fin la sexta. Que aunque no haya sido para tirar cohetes, por lo menos podemos decir que dejamos una etapa atras, no?
Ahora a mirar hacia delante, como siempre, y no quieras ver tan rapido que pasará en Junio. Recuerda que lo importante es el presente, vivelo disfrutalo como tu sabes hacerlo, sabes ademas que te sienta de maravilla mirar el mundo desde la perspectiva positiva. Aunque sea inevitable que haya dias bajos, todos los tenemos, tú con mas motivos aun.

Pero tranquila, todo se andará.
Tu sigue contandonos como vas pasando tus dias, tus miedos, tus inquietudes, practicamente ya tienes aqui tu club de fans, jajja. Y siempre esperamos con muchas ganas y alegria tus sabias palabras. Y como no, disfrutar de esas bellas imagenes tuyas que nos regalas.

Muchos besos....Isangel

chelistamara dijo...

Heyyyy, acabo de leer en el blog de ada que estabas deprimida y enseguida he venido a hacerte compañía y a "reñirte" un poco.

Venga... ya pasó lo peor. Preocupate de cuidarte y volver a "coger" fuerzas. Déjate "mimar". Pero nunca te adelantes a los acontecimientos. Todo saldrá bien... ¡ya lo verás!. No pienses en cosas raras... preocupate sólo de recuperarte. Piensa en ti... pero de una forma totalmente positiva. Apunta en un cuaderno todo lo que te gustaría hacer... todos los lugares que quieres visitar... todos los amigos con los que quieres estar... y olvídate de esos "malos pensamientos". Ya has sufrido bastante, creo, y es hora de que te des un "respiro". Tienes que ser positiva. Olvídate de esos malos pensamientos y DISFRUTA de la vida, de Edu, de tu gente y de todo lo que te gusta.

Si te tuviese delante te daría un enorme abrazo. No quiero que sufras más y no nos hagas sufrir a nosotros ¿vale?.

Un besiño enorme, reina, y ya verás como todo va bien.

CHELIS

Anónimo dijo...

Querida Dulós leerte es recordar mi historia,tus palabras son de un valor inigualable, q gran periodista eres y q ser humano tan maravilloso,adelante le vamos a ganar la partida al cáncer y seguiremos luchando por tantas otras mujeres q se quedarón en el camino,yo he sido una luchadora,tu me superas eres una campeona,un abrazo.
Mireya.

Mariaisabel dijo...

Estimada Dolors,
Quina alegria tinc al saber que ja has acabat la quimio, però entenc perfectament que estiguis intranquil-la. Després de llegir tot el que ens expliques.
He de dir-te que ets la persona més valenta que he conegut. Al principi creia que només havies patit un càncer i ara he llegit que ja fa temps que en vares tenir dos més. Veig que ni la teva familia ho sabia, doblament et felicito per haver-ho passat tan valentment.
Dic com la teva cosina, viu el present i no adalantis res, viu, viu i viu l'avui. Aixó no t'ho dic a tú que estàs patint una malaltia, això ho hauriem de fer tots, ja que mai podem dir que passarà el demà. Ja veus, hi ha gent que d'un dia per altre desapareixen i no tenen cap càncer.
Canviant de tema: quines fotos més maques has posat, ets una persona molt maca. A vegades et tinc present de com si t'hagués vist alguna vegada, la teva cara m'es molt coneguda.
Estimada amiga, sigues feliç tot el que puguis.
Una gran abraçada de la teva "cosina de blog".
Petonets

Perséfone dijo...

querida Dulós, repito lo mismo q te dice toda esta gente q te quiere. los seres humanos parece q no vemos las cosas buenas.... en vez de centrarte en que ya has terminado tus sesiones!! q ha ido mucho mejor de lo que imaginabas al principio! y que ahora vas a tener, poniendonos en las peores, 3 meses libres de ir a medicos para disfrutar, para engoradar, para hacer lo que se te ocurra sin poner fechas ni náaa... tu cojes y piensas que qué vas a hacer estos tres meses hasta q te digan si estas o no sana.... ay ay ya no me hagas enfadarme!!! lo malo ya ha pasado! si resultara que hay q volver a dar alguna sesión te la das y punto! eres una campeona pero no te me pongas negativa a estas alturas!!! disfruta del momento, disfruta con eduardo, os habeis ganado este merecido descanso a pulso. y dentro de 3 meses... dios dirá! es de humanos tener miedo, pero es de humanos inteligentes disfrutar de las oportunidades q nos da la vida! lo superaste una vez, lo has superado dos... si le quedan "cojons" y vuelve una tercera.. te queda alguna duda de que te lo comerás con patatitas!!!??? et vols, Paloma!

Anónimo dijo...

Enhorabuena!!! me alegro un montón. Todo llega y a veces no es como nos imaginábamos, es normal que tengas tus dudas. Yo tube (y no sè si tengo) un tiempo en el que siempre que mencionaba la quimio, lo hacía con interrogantes, esto me da pánico, porque dicen que tienes que tener la certeza de que no te la volverán a dar,recuerdo lo del libro de "El Secreto", y me dá "yuyu" por ser tan negativa.
Pero creo que nos pasa a todos. Yo creí que en mi última quimio, esa situación tan lejana al principio de la enfermedad, iba a estar eufórica, iba a ser especial,.... y no, quitando la depre que me entró, mucho mas que en las anteriores, todo fué como tú lo describes: lo mismo, solo que mas intensificado, y con sensación de vacío. Igual que cuando me quitaron el Port-a-cath, estaba deseando...pero me angustia, cerrar la puerta de la quimio.
Esto se acaba y estoy deseando pero.......
Bueno, un beso, suerte, ánimo, fuerza, corage, valor, y sobre todo felicidad, cariño, armonía, equilibrio, respeto, amor y no olvidemos SALUD.

@Intimä dijo...

Es muy comprensible tu estado de ánimo, estas cansada pero en cuanto recuperes un poquito las fuerzas te veremos (leeremos) dando guerra.
A que sí?
Un besito muy grande Dulós.

rivela dijo...

Hola Dulós, tu misma lo dices, ya has pasado la última, con todo lo malo que supone..,pero ya se acabó!!. No serán fáciles estos meses hasta junio, pero será una espera ya sin quimio y tus heridas irán curando poco a poco y te sentirás mejor. ¡mucho ánimo y mis mejores deseos! biquiños galegos

Isabel Franco dijo...

Hola Dulós,
Yo viví la misma experiencia con mi sexta sesión de quimio. Mientras todos querían celebrar el fin, nada más inyectarme, yo quería acelerar las manecillas del reloj y avanzar un par de meses.
Como tu, pensaba en la posibilidad de una recaída. Pero, al final, el miedo es un lastre que tienes que dejar tirado en la cuneta, o te arrastrará a ti. Y claro, ahora se trata de vivir, una vez que pasen los efectos secundarios de la última sesión.
Entonces si que será fiesta, alegría y celebraciones.
Un abrazo, amiga, y mucho ánimo.

Unknown dijo...

Tienes una hermosa sonrisa, y ... ¡los bombones se ven fabulosos!
Mi nombre es Clara, también tengo 45 años y un miedo bárbaro de enfermarme gravemente... qué se yo, creo que todos tenemos miedo al cáncer, es que nadie está exento de padecerlo. Mi problema es el "Colon Irritable", y si uno no se trata bien, desemboca en células malignas. Pero como bien dices tú, y me encanta, el secreto está en la actitud, en la forma que uno encare la enfermedad, y en definitiva la vida toda. Hay que ponerle ganas... ¡¡siempre!!
Mi esposo se llama Pepe, y los amigos nos llaman cariñosamente, Los Chuquis.
Mis mejores deseos para ti, con toda sinceridad, un abrazo virtual.

Anónimo dijo...

Hòla Dulòs soc la Doris, felicitats reina perque ja has acabat, bueno primer de tot no tens que mirar enrera ni per agafar empenta, encara que tot ho que passem costa molt d óblidar´. Et volia comentar jo tambè vaig pasar ho del ùter perque tenie celules malignes i cada tres mesos tenia que anar de revisiò pero bueno i que, el colon estic operada de hemorroides, tinc pòlips qu em tenen que anar treguen cada any i que, estem aqui em les nostres pors per ho que tenim que fer es tirar mica en mica i se tenen motius mes. Bueno cuqui ja t´ho han dit porai tens que deixar de fumar, no se com has aguantat tot el tractament i mes a mes posant nicotina al cos, es que ets mes fortaaa. Bueno petonets de la Doris de Girona

Alicia dijo...

Muchísimas felicidades Dulós.
Se acabaron las malditas quimios. Parecía que este momento no iba a llegar nunca y aquí está.
Recuerdo este momento con lágrimas. Me compré una vela de las tres bessones, la que va de rosa,y la encendí. Hice una foto y di las gracias a todos los que me habían ayudado a llegar.
Has de estar tranquila porque estás en buenas manos y poco a poco todo va a volver a su cauce.

Muchos, muchos besos
Alícia

Lady Read Morgan dijo...

Bien, bien y bien, me alegro mucho. Cuidate y que te cuiden. Un beso. LRM

Gara dijo...

Felicidades preciosa,ahora relajate y disfruta de todos los mimos y descansos q necesites.

Besos,preciosa

Anónimo dijo...

Estimada Dulós, Estic molt contenta de que hagis ja acabat "les quimios", ara pensa en l'avui i disfruta'l.
Hi ha algú de nosaltres que sàpiga que li passarà demà?.
El camí que has fet i la voluntat que hi has possat és increïble,això és de ben segur un bon coixí.
Ara recuperat fisica i mentalment dels grans esforços que has hagut de fer,i de mica en mica no tinguis pressa, la naturalesa necessita el seu temps després de cada cop brusc que rep i nosaltres som part d'ella.
T'envio tota la fortalesa de que disposo amb una forta abraçada.
Tieta Rosa

Soledad M dijo...

Hermosa!soy de argentina y estoy pasando lo mismo que vos.por eso te entiendo.me falta la ulltima y temo que no sea la ultima.me hizo bien leerte porque se que no estoy sola en esto. y nos va a ir bien...nos tiene que ir bien. a la distancia. fuerza! y cariños de alguien que siente lo mismo que vos. soledad

Anónimo dijo...

¿Cómo estás Dulós?... poquito a poco espero que cogiendo muchas fuerzas y transformándote una vez más en mariposa ;) Me gustaría invitarte a leer esto ¡Que sencillo es el mundo!... otro ejemplo de actitud positiva ante la vida.

Un abrazo muy fuerte!

L dijo...

Hola! He encontrado tu blog cotilleando por la red y leyendo varias entradas creo que debo decirte que estoy orgullosa de tu fuerza y que eres una mujer increible. Mi madre tiene tu edad y también tuvo cancer y sobrevivió, ambas sois unas luchadoras.
Adelante siempre, que unos pocos genes no puedan nunca con nosotras.

Cielo Violeta. dijo...

WOW! transmitís una fuerza increíble. Te felicito por ello. ¡Ánimos y mucha paciencia desde Argentina!

Minombresabeahierba dijo...

Maravilloso tu blog y tu valentía de contar!. Es espectacualr que lo hagas, ya que lo que estás haciendo ayuda a muchisimas mujeres!!!

Estuve leyendo para atras para saber que quimio te estas haciendo. (que productos activos?)

Lei que en la opreción un dato MAYOR:
“la operación ha ido muy bien. El cáncer no ha llegado a los ganglios.”
ES BUENISIMO!

Quizas pueda aportar algo ya que mi esposa, padecio esta enfermedad y la manejo 8 años, pero a ella le habia tomado el ganglio centinela, y eso es otro mundo.

A traves de estos años han aparecido nuevos tratamientos y quimioterapias mas específicas y eficientes, que no habia hace 2 ó 3 años, incluso via oral con pocos efectos colaterales.

un abrazo y adelante!

Minombresabeahierba dijo...

te respondi atus comentario en mi blog, alli tambien
un abrazo

Sex Shop dijo...

Muy buenooo!!!!!!!