sábado, 23 de enero de 2010

¡Abrumada!

Las lágrimas me impiden ver con claridad las palabras que escribo en la pantalla del ordenador. Hoy me he sentido todo el día especialmente sensible -el no poder desplazarme no me anima mucho-, y ahora, cuando ya son las once de la noche, no puedo reprimir mis sollozos. No lloro de tristeza, no. Lloro de emoción, de alegría, de felicidad. ¿Cómo es posible que en tan pocos días, haya recibido en mi blog más de 30 mensajes tan animosos y cariñosos de mis amigos-lectores después de haberos abandonado durante casi cuatro meses? Me siento abrumada. No os correspondo como es debido. ¡Quedan tan pobres mis palabras al lado de las vuestras!

Esta tarde me ha llamado Pepi, mi amiga incondicional e inseparable de Palamós, en Girona. Hemos charlado de un modo íntimo, como siempre. Ella habla mucho, como acostumbra, pero siempre sobre mí. Cuando cuelgo el teléfono, me doy cuenta de que no hemos conversado casi nada de sus cosas, de su familia… Creo que me quiere mucho. Es un cielo. Al final de la conversación le he dicho: ¡sí, mamá!, porque Pepi insiste una y otra vez en que para volver a ser la Dulós de siempre, lo único que debo hacer es cuidarme. Hemos hablado un buen rato de lo fuerte que yo soy. Física y mentalmente. Le he confesado que yo misma me sorprendía con lo que estaba aguantando con tanta fortaleza y buen humor. Mi amiga me ha hecho sentir muy feliz durante los minutos que ha durado la conversación.

Sigo con las muletas, sin poder hacer nada de nada, ni tan siquiera llevar un plato a la mesa, si no es dentro de una bolsa de plástico colgada de la asidera de los apoyos. La traumatóloga me ha dicho que el fémur roto tiene que soldarse. Así, mi plan de actividades es: todo el día en casa. Televisión. Comer en la cocina. Televisión. Ir al baño. Televisión. Y poco más. Constantemente me digo: “Todo pasa, todo se supera”. Pero habrá que tener paciencia, porque según la doctora, el hueso puede tardar en juntarse desde tres meses a un año y medio. ¡Menuda noticia!

Me he hecho una densitometría -prueba que evalúa el estado de los huesos-, y el diagnóstico es: osteoporosis, que según el diccionario significa “fragilidad de los huesos producida por una menor cantidad de sus componentes minerales, lo que disminuye su densidad”. Ésta es una enfermedad que suelen sufrir las personas de avanzada edad. La prueba me la encargó la reumatóloga, que la evaluará en nuestra próxima cita, a final de este mes.

También a final de mes tengo mi segunda revisión oncológica. La primera la pasé en octubre, con éxito. Estoy un poco nerviosa, la verdad. Todavía soy novata en este tema. Y las revisiones están demasiado cercanas una de la otra, lo que me hace creer que el riesgo de recaer en el cáncer es alto. Pero aquí estoy yo para seguir luchando.


31 comentarios:

Hada Isol ♥ dijo...

Querida Dulós,te has hecho querer tanto por nosotros que aunuqe no estés te esperamos porque entendemos que no puedes estar,admiración profunda es lo que sientoi por ti,y es así como se sale de todo en la vida no tengo dudas de que dejarás todo atrás y vivirás una vida plena,todo se supera como bien dice,sobre todo con fortaleza y optimismo,no decaigas ,sigue así,todo saldrá bien! te quiero mucho amiga mia y siempre,siempre te deseo lo mejor del mundo! paciencia y bueno a veces en la vida nos falta tiempo para leer,para el pc,para muchas cosas y ya que estás obligada a estarte quieta aprovechalo al maximo porque estoy segura de que después no te para nadie,un abrazo!

a n i s h i dijo...

Y yo, aquí para luchar a tu lado, unas veces al lado de tu silencio, porque tú lo decides, y otras con un apretón como el que hoy te dejo para que te anime a seguir, disfruta el día a día, es lo que tenemos, el momento, hazlo mágico como tú sabes ser, bonita.
Mi lucha está junto a la tuya.
Te abrazo.
Ana

Robledo Ruiz dijo...

Animo guapisima, un beso

Isangel dijo...

Bueno bueno.. nuevamente me alegra mucho leerte asi Dulos. Ciertamente tienes una valentia y un coraje fuera de lo normal amiga.
Que has de tener paciencia ya lo sabes... no voy a decirte nada nuevo. Y que no debe resultar facil.... que te lo digan a ti... verdad? Pero si... tal y como tu misma te dices y redices.... todo pasará y entonces hablaremos en pasado, como ahora mismo podriamos mirar hacia atras y recordar y contar muchas cosas ya pasadas que en su momento parecian interminables....

Sigue con esa fuerza amiga... Yo te mando un fortisimo abrazo desde aqui...

Unknown dijo...

No se si tus lágrimas te dejarán ver lo bueno de un día bonito, pero te aseguro que el sol de un nuevo día, está deseando salir para desearte lo mejor de un nuevo día.
mañana creo que la luz del nuevo día está dedicado a ti.
mañana el dia es un regalo, acéptalo tal y como viene, con tu magia y alegría, con tu sonrisa...
seguro que las nubes del cielo se asoman para ver tu luz, y la lluvia hace acto de presencia porque no quiere perderse tu rostro cuando miras por la ventana...
änimo querida amiga... ´´animo´´
un beso y un abrazo
mañana le hablará a la peque de su tita Dulós, y le diré que s easome a la ventana para ver si por entre alguna nube os veis en silencio.
un beso y otro
lluis

María José dijo...

Buenoooooooo
¿cómo te vamos a abandonar?, lo que tienes que hacer es.....punto de cruz jajjaja, o ganchillo, vamos que me voy para tu casa y en dos horas te enseño yo y verás que gallinitas que te salen tan chulas!!. Cielo me alegra que sigas ahí luchando.No te digo que tengas paciencia porque de eso te sobra..Te mando un montón de besos y un montón de energía positiva...

Mel dijo...

Hola Dulós!!! y tu nos agradeces ???!!!!Por favor niña!!si la agradecida eternamente y seguramente no soy yo sola,puedo decirte GRACIAS por cosas con las q me has ayudado sin saberlo !!Bonita no bajes los brazos y dale pelea q tu le Ganas!!!No pierdas esa fuerza q eres nuestro motorcito.Un abrazo enorme desde Buenos Aires q hoy es casi un horno...Gracias por sentarte a leer y si precisas algo q pueda hacer yo desde aqui me escribes.Que tengas toda la paciencia q te haga falta,ya veras q pasa rapido y podras tirar bien lejos las muletas (no golpees a nadie en el intento => ).UN Beso Enorme.

juan ballester dijo...

Un abrazo y muchísimo ánimo. Yo sé cómo lo tienes que estar pasando, pero todo se supera, sobre todo cuando se está rodeada de seres que te quieren y de amigos y seguidores anónimos repartidos por los cinco continentes.

Abilio Estefanía dijo...

Hola Dulós bon día, me resulta grato seguir leyendote y ver que a pesar de tus momentos bajos sigues pelenado como una jabata para tirar hacia adelante.

El que tengas buenas amigas demuestra de que tu también lo eres, sin duda alguna.

Un besito

Sandra dijo...

Por Dios.. qué sentido tiene todo ésto? Sinceramente NO TE ENTIENDO!!

Pepa dijo...

Que bien se siente una cuando sabe que cuentas con amig@s incondiciolaes, verdad?? es un verdadero tesoro; pero me he quedado con una frase tuya en la que no estoy demasiado de acuerdo...Mi amiga me ha hecho sentir muy feliz durante los minutos que ha durado la conversación.... mm solo durante la conversación?? pues no Dulós, debes de ser feliz siempre, cuando no hables con ella recuerda sus palabras, recuerda su amistad y sonrie; no dejes nunca nunca de ser feliz, tienes muchisimos motivos para serlo, ésto solo ha sido un kit kat para que te tomes tu tiempo y descanses... asi que ánimooooo y p´alante...

Por cierto bienvenida al club de las que tenemos osteoporosis, yo la tengo "avanzada" y bueno, a cuidarse, no pasa nada!! y las revisiones verás como te salen todas biennnnnnnnnn.

Petonssss y no nos dejes tantos dias sin saber de ti.

Muaksssssssssssss

Inma dijo...

Querida Dulós: Me encanta ver que ya está reanudada tu vida bloguera. Siempre hay alguien que no nos entiende, que no te preocupe eso que deja bien claro que, "esto es como la vida misma"
Te quiero mucho mi amiga bonita. Dejo mis mimitos en grandes dosis, salpicados de biquiños de mi tierra.

Alfonso Saborido dijo...

jejej pues claro que tendrás mensajes, normal hija, estamos pendientes.
El exito de los blogs no es que se escriba mucho, es que se haga bien y con calidad.
Me alegro mucho que estés mejor, que tengas ese don de la paciencia, y bueno, que tengas ánimos para luchar, que con eso se consigue todo.
Tú tranquila si no escribes, nosotros estamos pendientes de ti. Un abrazo, y estamos contigo.

Nerim dijo...

Querida dulós, siempre estaremos pendientes de ti, tu te mereces todo el cariño del mundo.

Un fuerte y cálido abrazo

Anónimo dijo...

Vaya forma de terminar el año (2009), no tenías bastante con el anterior (2008)? Has dado carpetazo a lo grande, imagino que es para bien, y me alegro por ello. Los huesos curan no te preocupes, que es un hueso para ti después de un cáncer?
Solo desearte: equilibrio, salud y felicidad para este 2010

aguadecolores dijo...

DULOSSSSSSSSSSSSSSS Que alegría entrar hoy en tu blog y saber de ti!!!
Veo que sigues siendo la campeona que siempre vi en ti!!!
Cuanto siento esa caída tuya con tan mala fortuna... veras como te haces amiga de esas engorrosas muletas.... te lo digo yo que me pase 9 meses de mi vida pegada a ellas....Tengo esa cicatriz igualita a la tuya y en el mismo sitio, pero como soy mas chula.. tengo otras dos por ahí cerquita je je...
Como bien sabes todo pasa. Espero que tanto cambio en tu vida sea para mejor, lo que es seguro es que te haces más fuerte.
En las fotos te veo maravillosa ese palamós hermoso ayuda a descansar a cualquiera
Sabes que te admiro y te tengo en mi corazón
Hazme el favor de ser optimista!!!
Besos de colores curativos

Jen dijo...

UUUUFFFFFFFFF!!! querida y admirada Dúlos.
Cada vez que te leo, sé que eres una mujer espectacular
cariños.

Juanjo G. dijo...

Hola Dulós. Gracias a ti.
Saludos. Juanjo

Agata dijo...

Aquí estoy yo.
Me encanta tu sonrisa,hija.Qué bien te sienta.Es lo mejor para los huesos:reirse de ellos.
Me encanta el traje de Pepi...Monísimo.
Me gusta que escribas en el blog (y en el mío)
Si te aburres,ya sabes,pásate por allí y te invito a un café o una cervecita(dependiendo del momento,claro)
"Sentrañas",sigue así de animada.Que también me encanta.Como verás,me conformo con poco.Un beso.Dile a Pepi que el traje es muy bonito...

Anónimo dijo...

Estimada cosina,
M'agrada molt veure que t'has reincorporat al teu blog. Tenies preocupades a moltes persones que t'estimen i t'admiren... Però com pots adonar-te'n, segueixen al teu costat, donant-te paraules de suport, ara que estàs immobilitzada per culpa de fèmur. Però de pitxors te n'has sortit, oi? És lògic que hi hagi dies que estiguis baixa de moral, això ens passa a tots, i un dels millors remeis és fer-se un tip de plorar. A mi em funciona... Després em quedo com nova, com "un burro harto yerba" que deia una amiga meva.
Dedica les hores que fas repòs a llegir, a escriure, a totes aquelles coses que no pots fer normalment, quan el dia a dia ens fa anar tan estressats. I com diu la teva amiga Pepi, cuida't molt. Ja saps que la salut és el millor tresor, i quan aquesta falla se'ns compliquen les coses... I tots nosaltres, família i amics, només volem el millor per a tu. T'estimem molt, cosineta.
Un petonàs ben gran,
Maria.

Carmen dijo...

Amiga Dulos, me cuesta mucho expresar todo lo que he vivido contigo, me he reido y he llorado. Me has servido de consejera y de ejemplo, desafortunadamente tenemos algo en común el cancer de mama. Mejorate y sabes que tienes una amiga para lo que desees un fuerte beso

Anónimo dijo...

Hacía muchos días que no me pasaba por tu blog. Pero leyéndote veo que como te dice tu amiga eres una mujer fuerte, incluso tú te sorprendes. Las roturas de huesos son lentas, e imagino que no poder moverte con más facilidad hace que te sientas así. Pero todo irá bien, y desde luego sigue como hasta ahora porque todo irá muy bien!!!!!

Unknown dijo...

Hola Dulós. Debo decirte que eres todo un ejemplo de mujer luchadora.
Eres para mi mi ídolo porque en ti pienso muchas veces cuando me encuentro en situaciones de baja defensa y reflexiono sobre el mismo y encuentro estrategias que dan solución a los problemas.
Eres todo una mujer ejemplo y a quien se le debe entregar un premio por todas tus acciones.
Quiero que sigas ahí al pie del cañón porque lograrás llegar a la meta y vencer ese bache.
Un beso muy fuerte desde Andalucia.

Cris Pontetacones dijo...

Querida Dulós,
mucho ánimo guapa, aunque yo ahora no estoy convaleciente puedo entender perfectamente por lo que estás pasando, acabo de salir de un cáncer de ovario, estoy pendiente de que me valoren la densitometría para ver como tratar la osteoporosis y pendiente tb de mi primera revisión en Marzo que, como a todos, me pone bastante nerviosa.
He seguido tu blog y veo que eres fuerte y positiva, sabes que eso es fundamental para nuestra recuperación y seguro que, en cuanto el hueso se recupere, volverás a tu vida de siempre.
Te mando un abrazo enorme y muchísimo ánimo.
Besos!
Cris

@Intimä dijo...

Hola Dulós, que todas las lágrimas que te queden por vertir sea por que estas llenas de bonitos sentimientos y en ningún momento de dolor.
Un besito :-)

Isabel Maria dijo...

Hola Dulós, por casualidad me he encontrado con tu blog, sólamenete he leido la última entrada y te entiendo muy bien, yo tengo una amiga que le dianosticaron un cancer de mama en diciembre del 2007 y esta muy bien sólo que de la quimio los huesos se resienten mucho y tiene muchos dolores, pero para esta enfermedad hay que ser muy fuerte y refujiarte en amigos y familia, yo con mi amiga hablo dos o tres veces al día y nos reimos un monton, con decirte que ayer me llamo para decirme que a su padre lo habian cogido en el aeropuerto de Dusendor Alemania ya esta muy mayor y saco un billete y se fue para alla y claro la policia cuando lo vio desorientado alli llamo a la policia de aqui para que fueran los hijos a varajas y con eso nos reimos un rato pues su padre vive solo porque su madre esta en una residencia con alzeime.

Como te digo hay que refugiarse en familia y amigos yo voy con ella a todos los medicos porque su marido la dejo al mes de decirle que tenia un cancer y esta sola con cuatro hijos y trabajando, ella es autonoma y no tiene mas remedio que trabajar de esteticien, despues de las quimios de 9 horas se iva a trabajar a su centro que lo ha tenido que cerrar y ir a dos peluquerias y en su casa, el marido la ha dejado con muchas trampas asi que te puedes imaginar como esta pero tiene una alegria que es unas castañuelas y nos reimos las dos mucho.
Bueno cielo si quieres te puedes pasar por mi blog o por el de mi hijo que vive en viena y tiene unas fotos preciosas su blog es vienadirecto.blogspot.com.
Yo tambien he padecido la enfermedad que tu tienes nada mas que yo fue de colón ya hace cinco años pero todavia estoy en revisiones de tres meses pero hay que tener fuerza.
un beso y animos.

conchita dijo...

Mi niña mucha fuerza, te hablo de mi esperiencia con el cáncer y no pienses en él, es una cosa que no debes hacer. Vive, aunque te duela, como si no pasara nada y tu cuerpo no haya sentido ninguna mutilación. Lo importante es el interior y seguro que sigues siendo la misma, con mas ganas de vivir, quitando importancia a las pequeñeces, tuyas y de los demás. Yo he notado ese cambio, deseo vivir con todas mis fuerzas queriendo a todo el que se me acerque y dando calor y amor... Ahora paciencia y mucho humor, riete de tí misma, mucho, muchísimo y sonríe siempre... y verás como la paz interior le puede al miedo y al dolor!!!! Te lo deseo de corazón.

Un beso enorme y ya sabes donde encontrarme
Conchita

Marucha dijo...

Dulós, que mira que existen personas mutiladas del alma,que no saben querer,ni amar,ni ser amigas,eso si creo yo que es algo gravísimo.

Lo que te ha pasado,pues es una mala racha,una contrariedad sobre otra contrariedad,pero tu saldrás adelante,y mostrarás tu camino para quien lo necesite, ya ves que cada día existen más personas con esa enfermedad,pero eso tiene solución, más las que no tienen sentimientos ¿ cómo les ponen un corazón que sienta o se duela por los demás ???

Recibe un gran abrazo de mi parte, tengo una amiga que la operaron como a tí el mes pasado, y hemos llorado juntas,y también hemos reido recordando nuestra infancia,nuestros sueños,y viendo que la vida te da mucho más de lo que le pides,y de que cada día es un logro,es una batalla ganada.

Esencia dijo...

Tengo unas ganas enormes de darte un abrazo... me lo permites??????????


Siempre esencia.

ALBINO dijo...

Mis clientes y y te echamos de menos.
Date una vuelta y veras como siguen mis memorias.
Y tu, cada dia mejor, cada día mas guapa, cada dia más periodista. Menos mal que a estas alturas del partido ya no me harás la competencia, porque mi retiro es total.
Besos

Unknown dijo...

Fuerza y ánimo te acompañan y aquí estás de nuevo, me alegra volver a saber de tí.
Un abrazo amiga.

Nieves