viernes, 26 de junio de 2009

Cáncer y sufrimiento

Dulós:
Mi hermana mayor, Lourdes, y yo, nos llevamos tan sólo catorce meses. De pequeñas éramos casi como dos gotas de agua. En algunas fotografías, me cuesta reconocer quién es quién. Durante la infancia hemos jugado y divertido muchísimo; también, por supuesto, nos hemos peleado.

Cuando yo tenía ocho años, nació mi hermano Enric. Un niño guapísimo y muy cariñoso. Pero cuando iba a cumplir tres añitos, un fatídico resbalón le llevó al fondo de la piscina de casa. Era el año 1974. Por la muerte de mi hermano, como es natural, sufrí muchísimo. Pensé que era muy injusta. Pero nunca olvidaré la preciosa frase que nos dijo mi padre a mi hermana y a mi: "vuestro hermano es un angelito que ha venido a traer paz y amor a nuestra familia. Como ya ha terminado su cometido, ha vuelto al cielo".

En 1977 nació Cesca. Por supuesto, fue una niña muy deseada. Devolvió la alegría y esperanza a nuestra familia. Cesca, de pequeña, era desenvuelta y ocurrente. Mi hermana mayor, que desde jovencita siempre ha sido seria y responsable, cuidaba mucho de la niña. Ella, la llamaba “mamá 2”. Yo, que era más alocada y traviesa, me peleaba más con ella. Ahora, las tres ya adultas y de caracteres bien distintos, somos como una piña. Nos queremos y respetamos muchísimo.

En el año 2000 me casé muy enamorada, pensando que había encontrado al hombre de mi vida. Pero no fue así. Porque años más tarde, mi marido, sin escrúpulos, permitió que quedaran sobre mis espaldas muchos millones de pesetas de deudas de sus negocios y me quedara en la calle. Al fin nos separamos.

Durante años he sentido rencor; rencor hacia determinadas situaciones que consideraba inmerecidas. Pero he descubierto que el rencor sólo mina a uno mismo. Sólo sufre el que odia, no el que es odiado. Después de cargar con este rencor durante años, hoy puedo decir, después de pasar lo peor de mi enfermedad, que lo he roto en mil pedazos y lo he desterrado de mi vida.
Pero… ¿queda algo de él en nuestro cuerpo? En el libro “Anti Cáncer" del Dr. David Servan-Schreiber, escribe:

“Hace dos mil años, el médico romano Galeno observó que las personas deprimidas eran especialmente propensas a desarrollar la enfermedad que hoy conocemos como cáncer. En 1759, un cirujano inglés escribió que el cáncer estaba relacionado con “los desastres de la vida, los que causan sufrimiento y dolor”. En 1846, las autoridades médicas británicas consideraban que el sufrimiento mental, los cambios repentinos en lo económico, los temperamentos sombríos… son la causa más poderosa de la enfermedad”.

El autor del libro relaciona el estrés psicológico con el cáncer. De todas maneras, los oncólogos actuales no se ponen de acuerdo respecto de la validez de este tipo de afirmaciones.

No es que yo quiera buscar un responsable de mi cáncer. Sólo expongo esta teoría. No tengo antecedentes familiares y me ha tocado a mí. Todo ello me da qué pensar. Y pensar, siempre es bueno.

Mis dos hermanas me ayudaron mucho durante mi separación y divorcio. También durante mi enfermedad, en la que cada una ha hecho todo lo que ha podido. Y me siento orgullosa de ellas. Han estado pendientes en todo momento de mí. Y sé que lo han pasado mal, muy mal, sencillamente, porque me quieren.

El fin de semana pasada fui a verlas. Mi hermana pequeña está con mucho lío, entre el trabajo y criar a sus dos preciosos hijos. Como siempre intenta agasajarme, además de darme cariño, me regaló una pulsera, y me dijo: “porque has sufrido mucho, pero has sido muy valiente. Te queremos”. Me emocioné. Es una de esas pulseras a la que se le van añadiendo pequeños colgantes, regalo de amigos, familiares. Así cada pieza lleva impregnado el recuerdo de esa persona.

A mi hermana mayor, Lourdes, la vi tan sólo durante unas horas. Eduardo y yo teníamos que volver a Madrid porque al día siguiente él trabajaba. Mi hermana me tenía preparada una lista de recetas homeópatas para mejorar mis sofocos, ya que se había preocupado en ir a preguntar a su médico naturista. También me regaló los medicamentos que debía tomar. Siempre está pendiente de buscar o preguntar qué alimentos, pastillas o gotas naturales debo tomar para mejorar mi salud.

¡Estoy contenta, porque tengo una gran familia!

15 comentarios:

Ana dijo...

Hola Dulós, sólo quería decirte que acerca de las posibles causas de cualquier tipo de cáncer siempre nos olvidamos del importante papel que juegan los factores medioambientales, como la contaminación, productos químicos que utilizamos para el hogar, para nuestra higiene personal, para oler bien, la alimentación, etc. La gente suele olvidar este aspecto, y es una pena.

Saludos y buena suerte!

Anónimo dijo...

Estás tomando tamoxifeno ? Yo tambien pero de sofocos por ahora nada ( será bueno o malo ) y ya hace un mes que lo tomo. Un beso grande y fuerza Dulos, desde Argentina. Silvina

Silencios dijo...

He leído tu blog en estos últimos días, y veo que eres una mujer fuerte, admirable tú pulso con la vida.

Sigue luchando como lo haces, la familia, los amigos e inclusos los desconocidos como en esté caso yo, estamos cerca para apoyarte.
Un abrazo muy grande Dulós.

L dijo...

No tengo mucha idea, pero mi madre también lo pasó muy mal (malos tratos, criar a una hija sola...)y tuvo cáncer a los 35 años que se dice pronto.
Estoy de acuerdo en que el sufrimiento en la vida es una base importante para esta enfermedad, pero lo es más la manera que tenemos de afrontar esas situaciones tan difíciles.
En psicología se llama patrón de conducta tipo c aquel que se caracteriza por la supresión de emociones, la desesperanza el autosacrifio y la baja asertividad, es decir, con un neuroticismo alto.
No te conozco en verdad, pero creo que tu eres una mujer alegre y fuerte con ganas de luchar.
En fin, que me estoy liando, que yo creo que esta enfermedad tan cansina es un mezclaillo por así decirlo de malas situaciones en la vida, manera de mirar a la cara a estas situaciones y algún gen tocanarices.
Resumiendo que no paro, que tenemos que aprender a afrontar las cosas con tranquilidad, que si bien esto no es un desencadenante seguro de esta enfermedad, creo que si se sabe llevar la vida con tranquilidad se pone todo mucho más fácil.

Pepa dijo...

Además de una gran familia que te quiwere, estamos todos nosotros, no lo olvides, es otra familia, de otra manera, pero otra gran familia.
Me alegro de que hayas pasado unos dias tan felices, y lo que cuentas es triste tambien, tanto lo de tu hermanito, como tu divorcio y sus causas... pero.. bueno ya pasó, ya rompieste barreras, ya te deshiciste de ese peso, asi que ahora a vivir la vida que tienes por delante y con todos quienes te quieres.
Sabes? tu ex no te merecia, asi que.. el castigado es él, por no tener a una persona como tu a su lado.
Y sobre lo del cancer, sí, muchos medicos, muschos artículos hablan de que el sufrimiento es la causa, pero bueno.. quien no ha sufrido en esta vida?? desde luego que eso nos debria ayudar a ser mnas positivos, asi que p´alante y a disfrutar de la vida que es bella!!
Petons guapa

Josep dijo...

Hola Dulós¡
Gracias por pasar por mi blog.
Ahora que estoy en el tuyo, tengo la sensación de que te conozco, No se de que, pero te conozco. Quizas sea de MªIsabel o de Tere, incluso de Isol, este enlace que tienes puesto, que seguro que te lo mandó, para difundir la donación de médula.
Sea como sea me alegro de haberte conocido, y aunque me entristece tantas cosas como has pasado, tengo que decir que eres muy fuerte y valiente.
Dulós, se que lo sabes igual o mejor que yo, pero estas cosas que dicen los médicos sobre la posibilidad de contaminacion, etc,
generalmente son estadisticas.
Mi caso -mieloma multiple-
No se sabe porque se forma, solo s sabe que somos el 4 por 100.000 habitantes.se forma entre los 50 y 60 años, y poca cosa mas.y es asi. Son estadisticas.
Me gustaria enlazarme con tu blog.
Dime alguna cosa por favor.
Mientra tanto tengo que verte por los blogs de GAVINA O CAMINO INCIERTO, o en de Isol(que ella es como una hada)está siempre todos los sitios.
Son personas que las quiero mucho, y esto que no las conozco personalmente.
Bueno a MºIsabel siempre he pensado que si,pues tenemos muchas cosas en comun desde hace muchos años.
Cuidate mucho, por favor.

Una abraçada.

aguadecolores dijo...

Hola guapa, encontre tu blog de casualidad y no pude resistir leerte.Tu blog es fantastico como tu. Te aseguro que desde hoy tienes una admiradora mas, por degracia yo padezco una enfermedad reumatica desde los 27 años,ahora tengo 45 asi que estoy acostumbrada a pelear con los dolores y esa cosas. Ante estas cosas lo mejor es ser unas luchadoras, asi que estas en el buen camino.Veras como todo sale bien. Estas cosas te haran no lo dudes mejor persona, y conoceras gente fantastica Te deseo lo mejor y desde hoy estoy contigo. Besazos y achuchones "pa ti.

Isabel Franco dijo...

¡Hola guapa!
Se te ve muy feliz en las fotos, con tu familia, y eso nos da fuerza y alegría a los demás para seguir adelante.
Respecto al sufrimiento, produzca o no cáncer, es evidente que no puede ser bueno para nadie. Yo también he leído sobre el tema, y la conclusión es que no hay conclusión, por el momento.
Yo prefiero pensar, como algunos otros, que más que lo que nos ocurre es cómo lo percibimos, como nuestro corazón centrifuga cada avalancha de emociones, buenas y malas. Incluso nuestra manera de vivir, que no es nada sencilla. No paramos de escuchar que el avance y el progreso han traído mejor calidad de vida al ser humano, pero lo cierto es que también nos han introducido en una manera de vivir que, a veces, puede ser letal. Y no me refiero sólo al cáncer...
En fin, nosotras luchamos, lucharemos y venceremos. Y, por el camino, nos conoceremos seguro en tu preciosa ciudad.
Un abrazo,
Isabel F

Hada Isol ♥ dijo...

La verdad es que no sé si sufrir produce cáncer,tal vez en algunos casos si y en otros no,pero si sé que sufrir es malo, que te destruye y estresa mucho,que te baja las defensas eso también,lo bueno es tener como en tu caso apoyo y amor de parte quienes te rodean eso es fantástico no todos tienen esa suerte,y el amor tiene un efecto sanador,solos no podemos salir adelante!
Al leerte me duele las cosas que has vivido,pero también me nace una admiración muy grande hacia tí,eres valiente y fuerte!
Te mando un abrazo enorme y te deseo que tengas mañana un bello día!

Marisa dijo...

Hola Dulos acabo de encontrar tu blog por casualidad y estoy emocionada al ver la fortaleza que tienes , es admirable tu lucha y una suerte tener una familia que te quiere tanto y te apoya en los momentos más duros.
Ánimo y mucha suerte.
Besos
Marisa

Unknown dijo...

Siempre logras emocionarme con tus escritos. Es tu vida y es de admirar.
Te aprecio desde siempre y te admiro... sigue así, valiente y fuerte...
Dale un abrazo enorme a Eduardo y bendiciones para tu familia.

Te he mandado a tu correo algo para que veas.

un beso fuerte y abrazos
lluis

Anónimo dijo...

Estimada cosina,
M'ha emocionat veure aquestes darreres fotografies que has publicat. Me'n recordo molt de l'Enric! Tens raó: era un nen preciós! I la seva mort va suposar per tota la família un cop molt dur, especialment pels teus pares i per vosaltres, les seves germanes. Jo tenia la vostra edat i recordo que, quan em van donar la terrible notícia, em vaig tancar a l'habitació de la planxa (aquell petit quartet que hi havia a la nostra habitació de Terrassa) i no vaig deixar de plorar durant hores... I no era el meu germà! Tot això ho dic perquè és veritat; des de molt petita has sofert pèrdues molt dramàtiques, com la mort del teu germà, i situacions que t'han afectat i canviat la vida, com el matrimoni amb aquell indesitjabe...
Però com tu mateixa reconeixes, també has tingut la sort de tenir una família que t'ha estimat i ajudat molt! Hem de pensar que hi ha persones que pateixen enfermetats tan dures com la teva i ho han de fer sols, perquè no tenen ningú! Això sí que ha de ser horrorós!
Tens també una persona fabulosa al teu costat, la teva parella Eduardo, a qui tots nosaltres estimem perquè és com és, perquè no t'ha deixat sola ni un moment, acompanyant-te en les situacions més difícils.
Ara et toca deixar de patir! Has passat el pitxor i segurament les coses anirant cada cop millor! N'estic convençuda! Temps al temps!
I rep, com sempre, una forta abraçada d'una cosina que t'estima molt. Petons,
Maria.

Vicenti dijo...

Eres toda una luchadora,y ser fuerte como tú es lo que te empuja a seguir,aunque te derrumbes tienes que seguir y lo estas consiguiendo,ya cada dia mejor que el anterior.Y por supuesto tener a tu familia contigo es para estar feliz, asi que animos y adelante ,disfruta de la vida, de esos momentos preciosos,muchos besos

Anónimo dijo...

Hola Dulós!
Gràcies per exposar obertament els teus sentiments i vivències més íntimes i doloroses de la teva vida. Quan un és capaç de comentar, de compartir tot això vol dir que ho té integrat de una forma conscient. Vencer les pors és obrir les portes a la felicitat.
com t'estimo, endavant!

la cosina de Terrassa

Sex Shop dijo...

Muy buenooo!!!!!!