miércoles, 13 de mayo de 2009

Con Tetas si hay paraíso

Dulós:
Ya luzco mis pechos definitivos. Los pechos que me acompañarán el resto de mi vida. Unos pechos que permanecerán firmes mientras mi cuerpo vaya envejeciendo. Durante los días previos a la operación en la que me han implantado las prótesis de silicona, me he sentido muy inquieta. Porque sé que ahora ya no tendré excusa para seguir echando de menos mis senos auténticos. Me digo: “ya está bien de tonterías… ¡Ya es hora de que aceptes tus nuevos pechos!” Lo sé. Pero el subconsciente todavía se niega a aceptar la realidad y a ver mis nuevos senos de silicona como algo bueno para mí. Veréis:

La noche antes de la operación tuve una pesadilla horrible. A las 5 de la mañana me desperté sobresaltada. En el sueño, me obligaban a viajar en avión. Yo gritaba que no podía volar, que temía por mis pechos, que podían estallar. Pero varias personas me subieron a rastras al avión… En la siguiente imagen que recuerdo me veo a mi misma atada a la butaca con los pechos reventados. Estoy llena de sangre y grito desesperadamente: “¡lo sabía!, ¡ya os lo decía!” En ese momento me desperté. Lo pasé fatal. Nunca llegué a creerme la historia del estallido de los pechos de la actriz Ana Obregón en un avión. De todas maneras, dejaré de ver tanto programa del corazón…

El día de la operación ingresé a la una del mediodía en el Hospital de Madrid Sanchinarro, en ayunas. Después del papeleo de rigor, Eduardo, su madre y yo subimos a la habitación. Me puse el camisón del hospital, y a los pocos minutos vinieron a buscarme para ir al quirófano. Una vez allí, todo fue muy rápido. Recuerdo que me pusieron el brazalete para controlar la tensión, en vez de en el brazo, en la pierna. Me llenaron de “cachivaches”, y me dormí mientras charlaba de mis nuevos pechos con las doctoras que me estaban preparando para la intervención. El despertar de la operación, también fue curioso. Recuerdo como “flashes” en los que grito: “¡ya tengo pechos!, ¡mis pechos!”, mientras me tocaba la zona con las manos para asegurarme de que los tenía implantados.

Estuve adormilada todo el día. Eduardo cogía el teléfono, que no paraba de sonar, y explicaba a familiares y amigos que todo había ido muy bien. Ya por la noche, me espabilé un poco, pero me sentía tan dolorida y cansada que apenas miré la televisión.

Después de una noche tranquila, me desperté con un dolor fuerte en el pecho, pero también con un raro escozor en el escote. Enseguida vi que el esparadrapo me quemaba la piel. La enfermera me lo quitó como pudo, porque al estirar se llevaba parte de mi piel con él y me hacía mucho daño. El esparadrapo me había producido alergia. Está claro que las sesiones de quimioterapia han dejado mi cuerpo demasiado sensible y débil.

El doctor Martínez Murillo me visitó muy pronto. Pasaban pocos minutos de las ocho de la mañana. Miró las cicatrices, y me explicó que había agrandado la zona que ocupaban los expansores, para que las prótesis se esparcieran más. Entendí porqué me hacía tanto daño la zona de debajo de las axilas y por encima de las costillas. Me dio el alta y me fui a casa.

Ahora estoy convaleciente. Paso los días descansando, escribiendo, leyendo… es toda la actividad que me permite el post-operatorio. Y contestando al teléfono. Todas las personas que llaman me felicitan por tener ya implantados mis nuevos pechos. Pero yo les explico que me siento casi igual de mutilada que antes de la operación. Creo que hasta que no me reconstruyan los pezones, me veré así. La intervención será dentro de unos dos meses. El camino de sentirse de nuevo mujer es lento y tortuoso. Pero sé que lo conseguiré. Aunque sufro, no pierdo la esperanza.

Eduardo
Volvemos a estar en una habitación del Hospital de San Chinarro… La situación nos resulta bastante familiar, pero hay muchísimo menos nerviosismo en el ambiente. No tiene nada que ver con la primera vez que estuvimos ingresados. En cuanto llegamos, Dulós ordenó sus cosas y se puso el camisón, y en poco menos de media hora ya vinieron a por ella. ¡Qué diferencia con la primera operación, en la que se fue llorando y casi gritando porque... la iban a amputar! Esta vez, estábamos de tan buen humor que incluso fuimos capaces de bromear con el camillero. Yo creo que no pasaron ni 45 minutos y Dulós ya estaba de vuelta en la habitación, y además, medio despierta. Otra gran diferencia de la primera intervención: esta vez sólo venia con goteros puestos, nada de botes de drenaje, nada de vendajes por todo el cuerpo… ¡su aspecto era mucho mejor!

52 comentarios:

Nerim dijo...

Como me alegra saber que todo ha ido bien y que la recuperación es rápida y envuelta en un ambiente alegre y esperanzador. Ya los tienes, ahora solo faltará el paso final, el de los pezones y ya está, ya acabó todo.
Descansa, recuperate y sobre todo mi querida Dulós, que no te falte la alegría y la ilusión, pues creo que es la ilusión la que nos hace vivir por conseguir todo aquello que ansiamos.

Recibe todo mi cariño, un beso y un fuerte y cálido abrazo.

Sol dijo...

Querida Dulós: Te mando un beso muy fuerte, y espero que sigas manteniendo el ánimo, porque como ya te habran dicho los médicos "esto es un proceso", y hay que ver cuántos obstáculos tiene una que superar en este dichoso proceso. Yo soy una paciente de tu mismo hospital, todavía estoy en tratamiento. Me hablaron de tu blog y de vez en cuando me asomo a ver cómo te va. En mi caso, me practicaron una cirugía conservadora, pero me hago una idea de cómo te debiste sentir antes y despues de la operación, las ideas, las sensaciones extrañas. Supongo que tendrás que tomarte un tiempo para adoptar como tuyas las tetas nuevas, al fin y al cabo, son unas perfectas desconocidas que todavia no saben nada de tu vida. Mi consejo es que te agobies lo menos posible, ya sabes que con esta enfermedad hay que ejercitar la paciencia, y sobretodo que te den mucho mimo, eso es lo que más cura.
Un abrazo.

Salvia dijo...

¡Anda ya! Que estas guapa siempre en las fotos y eso después de pasar por tanto dolor y cicatrices. Me pregunto ¿Como será Dulós vista en realidad? (digo por fuera pues por dentro ya se que eres preciosa)
Ya te veo con buenos escotes luciendo, pero ten en cuenta una cosa: Cuando vengas a verme a mi ciudad tráete con que tapar, pues por las noches refresca.
Hoy estoy contenta de leerte ya tan cerca de la meta, por eso me niego a hacerte un comentario serio.
Mis mimitos y mequitos de todos los días rodeados de biquiños,
y un abrazo a Eduardo

azul dijo...

Yo no puedo más que alegrarme de tu recuperación ....un pasito más,se fuerte ...aqui hay un monton de gente esperandote ...

Un beso sincero

María José dijo...

¡¡Hola preciosa!!, bueno ya tienes tetita nuevas y eso hay que celebrarlo, hija con lo caiditas que están las míasss jajjajja, perdoname si bromeo así pero que no quiero que estés triste, otra cosita hecha y eso es lo que importa. Bueno me encantaría poder mandarte un regalito para celebrarlo, yo hago punto de cruz y ganchillo, si vieras mis gallinas, bueno si que las puedes ver en mi blog, pues entra me mandas un correo privado y me das las señas y yo te mando lo que más te guste de todo lo que hago.Muchos besos corazón y tú palante como los de Alicante. BESOS CARIÑO.

Anónimo dijo...

Me alegro muchísimo de que todo haya salido a la perfección. Creo que toda esa naturalidad con la que hablas esos temas, tus propias imágenes gráficas, hablan tanto de ti, de tu positivismo, de tus ganas por ganar la lucha (cosa que día a día vas consiguiendo), que eres un ejemplo más que admirable.

por cierto, te he dejado un premio en mi blog.

Un abrazo guerrera y me reitero, me alegro de todo corazón

Juanjo dijo...

Hola Dulós, me alegro de que todo siga su curso y este saliendo bien y tú cada día más guapa. Besos (castos) y un abrazo. Un abrazo Eduardo.

martalba dijo...

Hola, sóc la Maria Lourdes de Maspujols (des de l'adreça de la meva filla gran). Les teves cosines m'han comentat la teva noticia i he entrat en aquest blog. Estic molt contenta i me n'alegro molt de que te n'hagis sortit. Fa molts anys que no ens hem vist, però quan t'he vist a les fotos, estàs igual, com sempre. M'agradaria que ens poguéssim veure aviat. Casa meva sempre estarà obreta per tu i Maspujols també.
Ànims, des de Maspujols,
M. Lourdes (la teva veïna de vacances de petita)

Álvaro dijo...

Me había despistado unpoco de tu blog. Me alegro de que la nueva operación haya sido un éxito y de que te encuentres tan bien y animado. Un beso.

★Carlos Becerra★ dijo...

Dulós...

Que bueno que tu sueño se hiciera realidad !!!

Son tuyos, y eso no hay quien lo niegue, disfrutalos mucho, es mi deseo sincero.

Princesa, el subconsciente no siempre es amigo de nuestras decisiones, es el consciente quien tendrá que llevar esos pechos y que seguramente estará muy contento de hacerlo, así que tu tranquila... si ???

Tus sueños, o mejor pesadillas nocturnas son de terror mi niña...

...las tetas NO EXPLOTAN... las cabinas de los aviones son presurizadas...

Que bueno que practicandose una operación así en pocas horas te envíen a tu casa... es allí en tu medio ambiente donde mejor te hallas y manejas.

Este camino que iniciaste hace tantos meses ya permite ver el horizonte... y no es tan lejano... solo la reconstrucción de los pezones y ya esta... como nueva... genial mi reina.

Me queda solo decirle a Eduardo que es un campeón, algo así como la versión en masculino de mi Isabel. Eduardo son ustedes los que con sus gestos solidarios recrean la fuerzas que luego se multiplican en nuestro interior.



Dulós, me alegro mucho por ti, se feliz, vive la vida con optimismo, y goza de cada una de las brisas del verano así como de los fríos del invierno.

Un gran beso.

CarlosHugoBecerra

Anónimo dijo...

Estimada cosina,
Estic molt contenta que tot hagi anat tan bé. Pel que dius, ha estat una intervenció quirúrgica ràpida i sense complicacions, si no hagués estat per l'al·lèrgia que et va produir l'esparadrap.
M'imagino que amb els teus nous pits et deus sentir molt diferent. Has patit molts canvis en menys d'un any i has sofert moltíssim, tant a nivell físic com psicològic. Però has sabut tirar endavant amb força, malgrat tot. I això és el més important... Sortir-se'n!
De debó desitjo que et vagis recuperant, perquè el teus cos està dèbil i necessites el teu temps. Quan dius que encara et sorprèn veure els pits nous, suposo que és perfectament normal, potser encara no te'ls sents teus, però ho són. M'imagino que és qüestió d'acceptar-los i aprendre a estimar-los.
Dolors, guapa, com sempre saps que et desitjo el millor i que t'envio una abraçada ben forta. T'estimo,
Maria.

Isangel dijo...

Hola preciosa, que ganas tenia de tener noticias tuyas de nuevo. En concreto estas noticias que traes.
Bueno, primero que me alegra mucho saber que todo ha ido bien. Que supongo que las molestias y dolores son normales y que tu ya estabas preparadas para ellas.
Y despues recordarte que con o sin pechos, eres una mujer, mejor dicho, una gran mujer y como no una extraordinaria persona.

Ahora todo ira a mejor, ya veras como si, poquito a poco, tomatelo con paciencia, si.. lo se... no debe resultar facil, pero piensa que lo peor ya ha pasado y como todo va encaminandose por donde se debe ir.

Te mando un fortisimo abrazo corazon. Me ha alegrado tanto leerte.

Isangel

ALBINO dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ALBINO dijo...

Querida Dulós. No sabes la alegría que tengo con la noticia de tu operación. Pienso que ahora la primera palabra que debes olvidar es "silicona". Eso pertenece al vocabulario perdido. Eres tu con tus pechos nuevamente reales y dentro de poco con tu vida profesional.
Y tu, Eduardo, a descansar que ha llegado el momento.
Eso de los pezones creo que es como si te hicieran un tatuaje. Cuando yo le dije a mi cirujano que para disimular el trasplante de piel del brazo a la cabeza que me hicieron para tapar el hueco de donde sacaron el tumor, me tatuara un ancla marinera, me dijo que él solo tatuaba pezones. Entonces, logicamente, di marcha atrás porque con 80 años y un pezón en la cabeza solo tenía futuro en el circo.
Un beso y ¡a vivir que para ti serán docenas de años!

Mariaisabel dijo...

Estimada Dulós,
Quina alegria que ja estiguis operada. Ara a tenir una miqueta més de paciencia i poc a poc tot será igual.
Imagino que deus pensar: més paciència? Ja ho sé bonica, has passat molt, pero ets una dona molt forta, ho estàs domostrant continuament.
Molts, molts i molts petonets

Eduardo, os felicito a los dos por ser como sois, ya que si Dulós es una mujer fuerte, tú demuestras ser también un gran hombre, pues no es fácil la situación, pero con esa buena armonía se supera todo
Os deseo un buen fin de semana a los dos.
Un abrazo

ALBINO dijo...

Estoy esperando que visites mi blog, sobre todo si te gusta la ópera, que es el ultimo tema.
Y ahora con tetas de soprano
Sigo alegrandome mucho de tu nueva situación y espero verte en alguna tele de las grandes.
Un beso

Pepa dijo...

Hola Dulós, me alegra de que todo vaya bien. Todo cuanto puedo decirte imagino qu eya te lo habrán dicho, asi que tampoco quiero recaer en las mismas palabras, solo que ánimo, que ya lo peor lo has pasado, y viviendo 24 horas al dia con esas tetas nuevas, os vais a conocer enseguida!! jejejeje, miralo asi de positivo..
Eres muy fuerte, has pasado por periodos terribles, vas a decaer ahora que ya esta al 99% superado?? acuerdate que en casa tienes seres que te necesitan; empezando por Eduardo que pobre, dale saludos de mi parte, que siempre le dejamos a parte; y a los dos perrillos que estaran encantados de que estes con ellos... asi que a sonreir, a conocer la sensación de esos nuevos pechos, y a vivir la vida que mejor tu que nadie sabe que vale la pena disfrutarla en cada momento.

De nuevo, ánimo y a cuidarse!! Un beso desde el Mediterraneo que tanto te gusta

Jen dijo...

Una mujer increiblemente admirable (como mi mamá..jajaja),
linda, de corazón me alegra mucho que haya salido bien la operación..NO OLVIDES QUE SIEMPRE ERES UNA MUJER MARAVILLOSA...
queda solo una más ten fe en Dios que te acompaña...

un gran abrazo...

Isabel Franco dijo...

Poco a poco, paso a paso, todo llegará, estoy segura, y espero verlo, o mejor, leerlo. Mucha fuerza y mucho ánimo, guerrera.

angels blog dijo...

Hola Dulós,

Ja veig que segueixes fent passes endevant. Me n'alegro moltíssim i, com sempre, et felicito pel coratge i la força que tens.

Com ja diuen per aquí, tot el que volia dir-te es el mateix que t'estàn dient, peró no volia deixar d'animar-te i saludar-te.

Un petó ben fort i molta energia per a seguir endevant.

Àngels.

oxiniña dijo...

Paso a paso llegarás hasta el final, todo tiene un principio y un final. Cuídate mucho, me alegro enormemente de que todo haya salido bien guapa.
Un abrazo.
Ana

azul dijo...

Hola Dulos cuando puedas pasa por mi blog que hoy he dejado algo para ti

Un beso

♥♥MuJeRciTa♥♥ dijo...

Querida Amiga...Es hermoso, después de estar ausente mi mirada por tus letras, encontrarme con tan grata noticia...¡que bello amanecer el que respiras!
Poco a poco y comn mucha fé volverás a retomar lo cotidiano de tu vida, siento que ese momento está muy cerca y me emociono junto contigo...Vamos Amiga Hermosa, cuídate mucho, no pierdas la fé, ni el ánimo..."pués mira hasta donde has llegado ya"!!!!!!
Te envío un enorme abrazo. mis bendiciones, mi cariño y toda mi admiración por la GUERRERA QUE REPRESENTAS!!!!!

@Intimä dijo...

Así que ya tenemos chica nueva, con mucho optimismo ya pronto estarás luciendo bonitos escotes eh!!
Muchos besitos y ahora a mimarte mucho. Muackkkkkkk

Mariaisabel dijo...

Hola Dulós,
Gràcies pel teu comentari al meu blog.
Esclar que m’agradaria veure’t per Tarragona ¡!!!!!
Em faria molta il-lusió i espero que sigui aviat.
Ja mirarem de posar-nos en contacte. Per correu privat et donaré el núm. Del meu móbil i ens telefonem.
Estic millor, gràcies preciosa.
Una forta abraçada

Raul Villacampa dijo...

Hola soy Raul de " Aprovechate del Cancer", a parte de decirte lo gupa que eres con o sin tus pechos, me ha encantado tu blog. Me encanta que describas con tanta normalidad lo que es la realidad de esta enfermedad. Yo lo intento en mi blog, pero esta claro que estudiar periodismo te da ventajas

Un abrazo
Seguire tu blog

Anónimo dijo...

Estimada Dulós, primer que tot feliciar-te pels teus nous pits, que deuen ser tan bonics com els que tenies perquè la bonica ets tu.
Pensa Dulós que ara tot es nou en tu, el teu cor, el teu cos, la teva manera de fer i pensar.La nova vida et dona aquesta oportunitat viu-la intensament.
Quan ens veiem me'ls deixaràs tocar?
Us estima
Tieta Rosa

rivela dijo...

Enhorabuena!! Ya veis la luz al final del tune, digo veis porque Eduardo tambien se merece todo mi reconocimiento.
Vas a estar IMPRESIONANTE, luciendo escotazo y sobre todo buena salud. biquiños

Anónimo dijo...

Puede que sea un largo y tortuoso camino Dulós pero eres muy fuerte y lo conseguirás como conseguiste el haber llegado hasta aquí. Quizás las palabras que te podamos decir no contengan el consuelo que necesitas en cada momento, pero sabes que tienes todo nuestro apoyo psicológico, aunque sea en la distancia.

Un besito muy grande guapetona y también para tu pareja, que él si es tu sustento diario. Mucha fuerza a los dos.
Cousiñas de Ro

Unknown dijo...

Gracias por tus palabras en mi blog

Son reconfortantes y sinceras muchísimas gracias...

me alegro que todo vaya yendo bien. poco a poco, tranquila que pronto estarás curada del todo, ya verás solo tienes que estar tranquila, abrir los ojos y mirar...
Agrsadecido estoy por tu amistad
un besito
lluis

Pepa dijo...

Hola, pasaba a saludarte, a ver que tal vas, ya tienes preparado el bikini?? jejejeje, dentro de nada ya podrás ponértelo!! aunque el tiempo anda loco, siempre de cara al fin de semana, nublado.. paciencia, ya llegará el veranito.. Oye y tus perros como van?? cuéntanos de esa tu maquina de hacer pis y caca si ya está mas tranquilo o qué... siempre esperamos tus palabras porque.. nos animan a los demás!!
Petonets guapa

Sara dijo...

Hola, me llamo Sara y me hicieron una mastectomia hace unos meses.. en junio acabo la quimio y me mandaran al plástico xa reconstruirme..me pondrán un expansor como a ti, he seguido todo tu proceso xo tengo dudas con respecto a los resultados ya q también se me ha propuesto utilizar colgajo d la espalda..en fin, q necesitaria una opinión no médica y basada en la propia experiencia...t lo agradeceria muchisimo... gracias y enhorabuena!!!!

Hada Isol ♥ dijo...

Pero que alegría inemnsa!!!!!!!!!!!me ha caido muy bien tu buena noticia,y a seguir adelante,y mil gracias por tu buen ejemplo,por tu fortaleza,por todo!!!! te felicito!!!!!!!!!!!!!!!

Anónimo dijo...

Hola Dulós!

No sé que tiempo tendrás por tu ciudad pero aquí tenemos un día gris, así que como se suele decir "al mal tiempo, buena cara". Te pongo un enlace a una página de un humorista que tiene varios vídeos de humor de dos tetas que hablan de cosas de tetas, están divertidos. Espero que te hagan sonreir.

Un besiño!
Cousiñas de Ro

Anónimo dijo...

Perdona... no te puse el enlace ¡que cabeciña la mía! TETAconTETA

MARIETA dijo...

"Salto" a tu patio desde la sopa de cangrejo más rica del mundo, esaque nos tomamos a las tres de la tarde y que tan bien nos sienta.
Como bien me ha sentado descubrirte a tí y a tu blog, que pretendo leerme desde el principio porque me parece interesantísimo y "escupe" VALOR y FUERZA por todas partes...
Encantada de descubrirte. Aquí tienes desde hoy una nueva seguidora.
Un abrazo

Perséfone dijo...

ole ole ole!!! ese top less q espera a los playistas este veranito!!! jajaja enhorabuena por tus pechos nuevos y firmes Dulós!!! un besazo a ver si nos vemos por la tienda. mua!!!

Unknown dijo...

Hola Dulós, soy Dioly, la prima de Juana. He entrado en tu blog y me he quedado gratamente sorprendida. Me ha parecido muy interesante, y provechoso para muchas personas que pasen por un trance tan doloroso como tu. No hace falta que yo te anime pues ya vi que los animos no te faltan. Un beso

. dijo...

hola, sos tan hermosa
y no se como llegue hasta aqui, o si se, pero sssshhh lo voy a mantener en secreto

tambien tengo 45 años, y cuando tenia 31 me descubrieron cancer de mamas, en el pecho derecho, y apenas faltaban 15 dias para cumplir los 32, me fue extirpado
aun no pude hacer la reconstrucciòn, quiza algun dia, ojala pronto

yo se como te sentiste, yo pasè lo mismo que vos, los tratamientos de quimioterapia, cobalto, y emocionalmente, sentir q ya no era lo mismo
me emocione al leer tu diario, me gustaria hablar mas con vos, a veces me siento tan triste...

pero...bien por vos! te lo tenias merecido el tener LOLAS nuevas y bellas!! lolas como decimos los argentinos a las tetas :)
despues de tanto sufrir, ahora es tiempo de momentos felices, y de disfrutar mejor la vida, verdad?

un abrazo enorme, de todo corazon
besos :)
claudia

★Carlos Becerra★ dijo...

Dulóssssssss !!!!

...mañana hace una semana que no hay noticias tuyas...

Claro... ahora que tiene tetas nuevas no se acuerda de los pobres (jajajajaja !!!)

Hablando en serio... cuentanos algo mi reina.

Te dejo un cariño.
CarlosHugoBecerra

Anónimo dijo...

Hola,
He caído en tu blog por casualidad, y me he quedado para leer muchas de las cosas que has estado escribiendo.
Lo primero de todo es felicitarte por lo valiente que eres, por luchar con optimismo.
Me alegra leer que estás dando pasos hacia una completa recuperación, me refiero también a la mental. Y probablemente pase un tiempo hasta que aceptes todos los cambios que se han producido en tu cuerpo, pero te aceptarás. Y volverás a sentir que eres hermosa.
Lo segundo, eres una privilegiada al tener tanta gente que te quiere, apoya y camina contigo en tus momentos difíciles. Eso es un tesoro del que no todo el mundo puede alardear.
Lo tercero es acerca de tus perritos, yo tengo un golden llamado Gaudí, es la alegría de mi corazón y es cierto que los animales ayudan en los procesos de recuperación (físicos y también del corazón). A veces me pregunto si el cariño que le doy compensa todo lo que el me da a mi.
Te envío un beso muy fuerte.

Paco dijo...

...Que el Mistu, con esos pícaros ojuelos, encienda en ti, como ya dices que hace, nuevas ilusiones; además de proporcionarte la posibilidad de tener que estrenar pronto un nuevo sofá.

Documental cáncer dijo...

Hola. Soy Antonio Castillo, periodista, que junto a un amplio equipo de profesionales, trabajamos en estos momentos en la elaboración de un documental sobre el cáncer. Disculpe si irrumpo de esta manera en su blog, pero es que no encuentro su email. Me gustaría ponerme en contacto con usted. Mi email es documental@mandarina.com y mi teléfono es 637 00 13 53. Gracias.

Anónimo dijo...

Deseo que te encuentres muy positiva y con muchas ganas de afrontar esta nueva etapa en tu vida... también nos gustaría leerte para saber de ti.

Un besiño Dulós!
Cousiñas de Ro

Marta dijo...

Dulós
he entrado en tu casa a través de otra amiga.Me he quedado impresionada por tu fortaleza, tanto que no he podido dejar de leer, he ido para atrás como los cangrejos, lo leí todo desde el principio.
Sabes, mi marido tiene un cáncer de pulmón, con el que llevamos batallando ya hace un año, esta semana estamos de pruebas medicas otra vez. La verdad es que nosotros no estamos tan animados, se esta dejando vencer, es muy duro, verlo sin ganas de luchar, mi lucha diaria es intentar devolverle un poco de ganas de vivir, pero hay días que se me hace muy cuesta arriba, pero aquí sigo contra viento"tramuntana", y marea.
No pienso tirar la toalla y espero que el no lo haga.....lo siento me entro llorera...
Por cierto soy de La Bisbal, ya ves casi fuimos vecinas.
Te deseo lo mejor del mundo, mis ánimos para ti y disfruta de lo bueno que tiene esta vida.

molts de petonets, sempre, dolços i tendres.

Pepa dijo...

Hola, hay alguien ahi?? toc toc toc!! Dulós, que nos tienes preocupaditos a todossss; anda dinos alguna cosilla, como va todo??

★Carlos Becerra★ dijo...

Dulos...

Princesa...

Van mas de dos semanas y ni una palabrita tuya... solo asomate para decirnos algo... no importa que sea cortito y sintético...

Espero y anhelo que todo marche bien.

Te dejo un cariño GIGANTE !!!

CarlosHugoBecerra

★Carlos Becerra★ dijo...

Ahora...

Mas tranquilo...

Usted merece mi preocupación.

Cariños.
CarlosHugoBecerra

@Intimä dijo...

Dulós, paso por aqui y no me puedo ir sin dejarte un beso.
Espero que la recuperación este bien.
Besitos

★Carlos Becerra★ dijo...

Dulos...

Me alegró mucho saberte bien y plena.
Los bajones son propios de la inquietud lógica por el stress de las intervenciones, ya pronto lo pasaras, no lo dudo, las luchadoras, como tu no juegan a la vida, simplemente la enfrentan.

Me preguntas... Como estoy ???

Quizás si la respuesta fuera solo dos palabras, serian:

"Cansado y ansioso"

Bueno esta bien... descartemos la letra "Y" como palabra... si...

Cansado, y no solo físicamente como lo veras reflejado en un post que esta programado para este jueves próximo (11-06) en mi blog, sino que psiquicamente tambien estoy agotado... seco de iniciativas.

Es que la espera realmente desespera, y cuando esa situación no depende en nada de uno mismo, el desgaste interior es aun mayor pues sabes que es una espera dependiente.

Los dias pasan, algunos son iguales al anterior, y otros solo se diferencian en el menú de comida, o en cosas insustanciales de ese tenor.

Estoy seguro, por intuición, y convencido por tozudez que el trasplante llegara... pero para serte absolutamente sincero temo mucho a lo que viene después, tanto post-operatorio, como rehabilitación son complicados.

En fin mi reina, al final en cambio de mejorar tu animo te lo tirare al suelo, y ESO NO ES MI DESEO.

Por el contrario, quiero verte brillar como la estrella mas luminosa, gritar al viento tus anhelos como una Diosa gimiendo desde el Olimpo, y gozar de una vida maravillosa y plena en satisfacciones que bien merecidas tienes.

A ti, así como a tu Eduardo, les dejo mi amistad...

Cariños.
CarlosHugoBecerra

Irisdebrito dijo...

Estoy preocupada, Dulos, no sabemos nada de vos.... qué te ha pasado? Por dónde andás, mujer??

Sex Shop dijo...

Muy buenooo!!!!!!!!