sábado, 11 de abril de 2009

Retrato de familia


Estos últimos meses, la ruta Girona-Madrid en avión se ha convertido para mis padres en algo muy habitual. Cada vez que ellos creen que pueden echarme una mano o cada vez que se lo he pedido, han venido a visitarme.


Dejé la casa paterna con tan sólo 21 años. Tenía ya un trabajo estable como corresponsal de TVE en Girona y, sobretodo, sentía la necesidad de iniciar mi vida demostrándome que podía cuidarme y ganarme “el pan” por mí misma. Estaba llena de ilusiones y esperanzas. Pero no todo lo que anhelaba se ha cumplido.














Mi madre es una persona con unas creencias muy personales. Recuerdo que siendo yo adolescente, nos pasábamos horas hablando sobre el sentido de la vida. Eran unas conversaciones que nos apasionaban. Empezábamos después de la cena, y en alguna ocasión, nos acostábamos con los primeros rayos de sol, felices y más fuertes moralmente. Ahora, cuando le cuento mis miedos y frustraciones, me dice: “no te obsesiones con el futuro, piensa en el hoy y en lo que tienes… sino, sólo conseguirás amargarte”. Por supuesto, es un buen consejo.

Mi abuela materna, María Casademunt, murió durante un bombardeo en la ciudad barcelonesa de Granollers, mi lugar de nacimiento. Ella era muy joven y su hija, mi madre, tan sólo tenía tres años. Era el año 1939. Mi madre siempre asegura que su progenitora era muy espiritual. Y que deseaba llevar una vida mística. Lo único que os puedo asegurar es que dejó varios escritos maravillosos. Uno de ellos es una canción que se titula: “A Vos Senyora”, que es una oración preciosa dedicada a la Virgen María. Su marido, mi abuelo Josep Mª Ruera, era músico y compositor, y le puso la más bella música a esta poesía. Todavía hoy es un canto obligado en todas las celebraciones familiares, aunque el abuelo no nos pueda ya acompañar al piano.


http://ruera.net
















En la última visita de mis padres a casa, mi madre y yo, una vez más, dialogamos; pero sobretodo hicimos muchas cosas juntas. Una tarde, paseando por un centro comercial, vi en un escaparate unas pestañas postizas. Ella sabe que me siento muy fea, y al darse cuenta de que las miraba fijamente, me dijo: “vamos a comprártelas, seguro que te sentarán bien”. La dependienta era una chica extrovertida y agradable, y enseguida se ofreció a ponérmelas ella misma. Fue divertido. Aprendí a colocarlas -requiere un trabajo de bastante precisión y paciencia- y me las llevé a casa contenta de haber encontrado un artificio que realza mis ojos de una forma muy natural.

Durante la última estancia de mis padres en casa, mi padre pintó una pared de verde manzana, colgó un reloj de pared y arregló mi jardín. Con mi madre, fuimos al mercadillo de Majadahonda. Me encanta visitarlo a menudo. He hecho amistad con algunos dueños de puestos. Suelen ser personas abiertas, sencillas y con dosis altas de amabilidad. Todos acostumbran a darme consejos sobre qué debo comer o qué debo ponerme para estar más saludable y bella. Y dedican parte de su tiempo a hablar conmigo, sin las prisas que invaden nuestra sociedad. A veces siento que me traslado a una época en la que podría vivir sin miedo al mañana y a morir. Y me siento feliz.

23 comentarios:

Robledo Ruiz dijo...

Dulos,la que nos das animos eres tu,cuando encontre tu blog, lo primero que me gusto de ti fueron esos preciosos ojos que tienes, que irradian vida. A veces no sabes que decir,pero te admiro,y simplemente queria que lo supieras,un beso

Robledo Ruiz dijo...

La que no se que decir soy yo,por que tú eres una maestra en explicar las cosas, creo que después de leer lo que te he escrito,sería mas correcto haber puesto ( A veces no sé que decir)

Jen dijo...

Querida Dulos:

Este comienzo de año no ha sido fàcil para mì he conocido parte de mi personalidad esa parte en la que te sientes VULNERABLE, darme cuenta y sentirme vunerable me angustio muchisimo...en fin...eres una mujer admirablemente bella por fuera y por dentro tus escritos lo demuestran esas palabras que me hacen un resonar para despertar nuevamente a quién soy...
Dulos, sigue disfrutando por que desde ti tambien he entendido "la vida"...
Gracias y un abrazo lleno de energias positivas...

ALBINO dijo...

Eestpoy seguro que eras constantes visitas de tus padres y esos paseos por el mercadillo serviran para darte más ánimos, aunque tu ya tienes muchos.
Cariños

Mariaisabel dijo...

Hola Dulós,
Quina alegria tinc quan et veig tan positiva, ets fantàstica noia!
Saps, la teva mare té tota la raó, no hauriem de pensar tant en el futur i viure amb molta força el present.
Que bonica la història de la teva familia, juntament amb les fotogràfies que en has posat.
Una abraçada, estimada amiga.
Petonets

♥♥MuJeRciTa♥♥ dijo...

Hola mi Señora admirada...
El haber encontrado sus letras en mi blog ha sido uno de los momentos mas "mágicos" que he experimentado (hablando y sintiendo la magia de la vida). Escribo primero agradeciéndole la molestia de haberse detenido en mi blog, segundo, de haberme regalado tan bello comentario...y tercero para dedicarle lo siguiente:
"la vida con sus altas y bajas, no es mas que un puñado de momentos donde experimentamos las mas nobles y en ocasiones las mas fuertes sensaciones, pero solo se trata de verle y sentir su magia a la vida misma...de eso se trata, de aprender de los momentos duros, pero al mismo tiempo saber dar la cara y no dejarnos vencer.
Admiro su fortaleza Señora hermosa, su manera de escribir los reclamos y alegrías...la vida es mucho mas "mágica" teniendo consigo personas como Usted"
Toda mi admiración, todo mi respeto y desde hoy mi amistad honesta con chispitas de magia para su vida!
Un enorme y cálido abrazo dede México.
(María Elena)

Minombresabeahierba dijo...

que esta Pascuas sean un reencuentro interno y la resurrección a un nuevo año lleno de esperanzas.

un abrazo desde Argentina

Unknown dijo...

Quedo emocionado al leerte, querida amiga. Cuida de tus padres, y sobretodo cuida de esos momentos mágicos con tu madre, hablando hasta la saciedad de cosas sencillas, particulares, llenas de vida, donde entre las palabras aflora el cariño y sentimiento de algo vivo...

Cuenta con mi amistad, querida amiga, porque yo ya hace tiempo que cuento con la tuya...

A mi, de siempre me ha gustado escuchar a todo el mundo, a mis amigos, a todos... Hablar, hablo lo justo, soy tímido y reconozco que me cuesta... Pero cuando hablo, dejo que sea mi corazón el que hable y se exprese...

Noto tu sencillez en tu escrito y en tu expresión, noto tu vida sencilla... por notar te noto ya bien, calmada, curada...

que Dios te bendiga, querida amiga, a ti y a los tuyos...
Un abrazo a tu pareja, que creo se llama Eduardo, pues ello, un abrazo
Lluis, el valencianet

Unknown dijo...

Quedo emocionado al leerte, querida amiga. Cuida de tus padres, y sobretodo cuida de esos momentos mágicos con tu madre, hablando hasta la saciedad de cosas sencillas, particulares, llenas de vida, donde entre las palabras aflora el cariño y sentimiento de algo vivo...

Cuenta con mi amistad, querida amiga, porque yo ya hace tiempo que cuento con la tuya...

A mi, de siempre me ha gustado escuchar a todo el mundo, a mis amigos, a todos... Hablar, hablo lo justo, soy tímido y reconozco que me cuesta... Pero cuando hablo, dejo que sea mi corazón el que hable y se exprese...

Noto tu sencillez en tu escrito y en tu expresión, noto tu vida sencilla... por notar te noto ya bien, calmada, curada...

que Dios te bendiga, querida amiga, a ti y a los tuyos...
Un abrazo a tu pareja, que creo se llama Eduardo, pues ello, un abrazo
Lluis, el valencianet

Pepa dijo...

Hola, soy nueva en escribirte, pero te leo desde hace algún tiempo, te leia en silencio yme hacias pensar....yo, gracias a Dios no tengo ninguna enfermedad grave, aunque si pequeñas cosillas, mas de la edad, tengo ya 53 años.. y aveces me quejo...cuando veo tu ejemplo y el ejemplo de otras personas que como tu tienen cancer: una amiga que tiene cancer de colon; una prima que lo tiene en el pulmon, una cuñada lo tiene como tu de pecho.... y me siento egoista, muy egoista por quejarme sin razón... No se que puedo decirte, porque realmente me estas dando una lección espectacular, tu serenidad, tus momentos de bajón, tu sinceridad, tu fuerza... eres un ejemplo a seguir, y de verdad te deseo lo mejor de lo mejor, porque te lo mereces y por el ejemplo de humildad que nos das a quienes estamos bien!!
Cuando quiera, aqui tienes una amiga, aunque sea para leerno!!
Gracias por tu fuerza

@Intimä dijo...

No puedo decir otra cosa sino que eres magica.
Siempre mirando la vida desde una perspectiva que muchos de nosotros tendríamos que aprender a mirar.
Un besito. :-)
Pd: Granollers uff que cerquita de casa :-)

Nerim dijo...

Mi querida Dulós, sigue el consejo de tu madre, “no te obsesiones con el futuro, piensa en el hoy y en lo que tienes…", es un gran consejo, explora que puedes hacer con lo que tienes aqui y ahora.

Estoy segura que las pestañas te sentarán de maravilla. No te pierdas por nada del mundo esas charlas con tu madre.

Un beso

Salvia dijo...

Siempre un placer pasar a verte. Hoy voy muy rápida pero no quiero que te falten mis mimitos y biquiños.

angels blog dijo...

Hola Dulós,

Veig que estàs bé i me n'alegro moltíssim.

Jo ja he acabat amb els tractaments, i no tinc rés de que queixar-me. Espero que a tú et vagi tant bé com a mí.

Passo poquet pels blogs, peró es que ara com ja treballo, no em queda gaire temps, i tinc moltíssimes coses per fer (soc un "culo inquieto").

De tota manera, segueixo entrant per veure com esteu "tots" i "totes".

T'envio molta força i molts ànims per continuar, que com sempre diem, es tracta de descomptar.

Un petó ben gran.

Àngels.

Anónimo dijo...

Dolors, tens raó. Vivim la vida amb massa pressa. Els rellotges, el timbre del treball, el despertadors, el soroll de les portes del metro, ..., fins i tot a baix de la pantalla, a la dreta, hi ha un maleït rellotget que controla les nostres vides!

Un dia d’aquests, hem de deslligar-nos de tot això i viure la vida, sense pressa, omplint els pulmons amb cada instant, que ens és regalat.

Un petonàs d’en Pau i la Míriam

Isabel Franco dijo...

Creo que forma parte de este proceso, lo de pensar que exista un día en que vivamos sin miedo a morir y mirando al presente. Yo lo he hecho, y lo he sometido a corrección por parte de mi psicóloga, y me lo ha aprobado. Para lograrlo tuve que afrontarlo de una vez. De una vez y para siempre. Ahora ya está hecho. No lo tengo que repetir. Y ya no pienso en ello. Me he liberado. Sobre el futuro y el pasado, rompí hace tiempo mis acuerdos con ellos. Ahora sólo existo en presente.
Un abrazo, amiga, y mucho ánimo.

ALBINO dijo...

¡Hola bonita!
Por favor, pasate por mi pagina. Además de conocer al que fue un gran amigo, gran medico y fantastico cantante uruguayo, desconocido fuera del pais y hombre de gran sensibilidad y humanidad que el maldito cancer se lo llevo a los cincuenta y tantos años, te llevarás una sorpresa (no se si agradable), porque en el ángulo superior derecho puse un video autobiografico mio dicho en gallego que seguro comprenderás.
Tu batalla, como la de mi mujer y como la mia, ya estan ganadas. Y no lo digo con optimismo, sino con realismo.
Un beso, colega, y pronto a hacer entrevistas, que es muy bonito...si se tiene suerte con el entrevistado.
Hasta pronto

ALBINO dijo...

Grcias por todo. En mi blog tienes la resupuesta.
Si algún dia quieres contarme algo fuera de blog, o conversar, mi direccion es
amallo@mundo-r.com

Un beso, querida Dulós.
Albino

Merche dijo...

Hola Dulós, solo quería decirte que me encanta leerte (te sigo desde hace tiempo) y que entiendo perfectamente por lo que estas pasando, ya que yo acompañaba mi madre por ese mundo del que nos describes tan bien.
Ella era mayor cuando se lo detectaron pero después de la operación sentía como tu, el rechazo por su cuerpo, el dolor, la falta de fuerzas, el pensar que ya no podía seguir adelante,... todo eso es lo mismo tengas la edad que tengas.
Soy hija única y tampoco tenía ya padre cuando le paso así que todo lo pasamos juntas, nos dábamos animo mutuamente. Era la persona mas animosa que he conocido y siempre estaba llena de ilusión por todo. Eso le ayudo muchísimo en su recuperación y también mis hijas, "sus dos amores" como ella les llamaba.
Se que vas a salir vencedora, como mi madre, y se que vas a seguir transmitiéndonos vida con tus palabras. Animo y adelante.
Un abrazo

CANTO EN FLOR dijo...

Hola linda!
Sólo pasé a leerte y a mirar tus recuerdos entrañables encerrados en imágenes, y a dejarte una rosa fresca y perfumada para que te acmpañe.
También te digo que puedes contar conmigo.
Un abrazo!

Salvia dijo...

Queridísima amiga: No se que pasa, veo en tu enlace que has renovado post en tu blog hace 20 horas, pincho y no lo encuentro, está el de hace días, incluso se ve en el enlace una foto distinta ¡aggg! Seguiré intentándolo por si es cosa de mi pc, pues no quiero perderme nada.
Besos, biquiños, mimos y caricias.

Anónimo dijo...

Dulos, per fi hem pogut veure el teu blog.Ens ha agradat molt!
Et felicitem per la teva actitud davant la vida.
Gràcies per donar-nos aquest testimoni.
T'anirem seguint amb entussiasme.
Ja anirem posant-nos amb contacte.
Una abraçada

Dolo i Pep

Sex Shop dijo...

Muy buenoooo!!!!