lunes, 2 de febrero de 2009

¡De patito feo a cisne!

Dulós:
Mi cirujano plástico, el Dr. Martínez Murillo está acostumbrado a verme contenta y alegre. Pero durante mi última visita no pude contener las lágrimas. Y entre sollozos hablamos:
- ¿Qué te pasa?
- No se… lloro por cualquier cosa… y me duelen mucho los pechos, demasiado… Y no tengo cabellos, y me canso…
- Lo que te ocurre es que estás harta de sufrir, ¿verdad?
- Si…
- No te preocupes. Ahora eres el Patito Feo, pero pronto serás el Cisne. -me dijo con expresión pícara-
- ¡Hombre, gracias por llamarme fea! -dije yo sonriendo-

Una vez más, el médico consiguió que me relajara y me sintiera un poco mejor. Bromeamos y nos reímos sobre la talla que podrían tener mis senos al final del proceso. Medida que ya casi he alcanzado, la misma que tenía antes de que el maldito cáncer se llevara mis dulces y queridos pechos. Creo que todavía hoy no he asimilado que no los tengo. Que jamás volveré a sentir placer con ellos. Mi mente está bloqueada y en cuanto tengo pensamientos de la cruda realidad, los aparto. Aún no sé cómo será mi vida sin ellos…

Una vez en la camilla, el doctor volvió a rellenar las prótesis de ambos pechos con el habitual suero fisiológico. En Estados Unidos ya no suelen utilizarse prótesis de silicona por los problemas que ha causado durante tantos años, entre ellos, el de su rotura, y ahora también se usan las de suero fisiológico. Su principal característica es que se colocan deshinchadas y poseen unas válvulas colocadas en el pecho por las que se introduce el suero. Tienen además la ventaja de que si se desgasta o rompe la bolsa que contiene el suero, éste es reabsorbido por el organismo sin ningún tipo de problemas.

El doctor Martínez Murillo siempre ha rehuido la respuesta ante la pregunta de cuánto tiempo me van a doler los pechos. Acostada en la cama del hospital recién operada, y con un dolor tremendo e insufrible, me habló de un mes para tranquilizarme. Luego de tres, más tarde de cinco… Pero esta vez, creo que ha sido sincero. Y la respuesta se me hizo angustiosa. “Hasta que no pase un año de la operación, te van a doler”. ¡Un año largo! ¡Ni siquiera han pasado 4 meses y el dolor se me hace ya insufrible! Me duelen a todas horas y es un daño constante. Además, siento una enorme opresión en el pecho. Esta sensación de ahogo la siento especialmente cuando me desnudo. Al quedarme sin ropa, siento como si llevara una cincha muy apretada. Incluso me cuesta mantener mi cabeza erguida. Todavía sigo durmiendo muchas noches en el sofá del salón. Allí me siento cómoda porque el poco espacio del canapé no permite que me de la vuelta al dormir y me despierte constantemente de dolor. Eduardo me echa de menos en la cama, pero prefiere que yo descanse. Antes de subir a la habitación me arropa y me da un beso de buenas noches.







“Las cicatrices de los pechos -que van de axila a axila- están evolucionando muy bien” aseguró el médico. Todavía están rojas, pero yo también aprecio que se ven mucho mejor. Espero que realmente al final sólo se vea una fina línea blanca. Me cuesta creerlo. Pero confío en las palabras del doctor. Estas heridas me han dado pocos problemas. Sólo una vez, en la que se me infectaron los puntos del seno izquierdo y segregaban mucho pus. Tanto, que el cirujano plástico me fijó una aguja en el pecho y le dio una enorme jeringuilla a Eduardo para que en casa pudiera succionar la supuración. ¡Pobre Eduardo! Yo se que lo hizo con mucho cariño y amor, pero en su cara intuí que tuvo que armarse de valor para coger esa jeringuilla porque sus manos le temblaban…

Cuando me visto tengo unos pechos… ¡de muy buen ver! La verdad es que sí, cuando todo acabe, y tenga ya los senos a la medida perfecta y con sus pezones, estarán estupendos. He descubierto que no se mueven ni se caen. Ahora son como dos balones, aunque el doctor me ha asegurado que más adelante quedarán más naturales. Tendré cien años, y de flacidez, nada de nada. Y algo importante: no tendré que preocuparme por los sujetadores sin tirantes o con tirantes al cuello. Con estos pechos no hace falta llevar ningún tipo de sujeción. ¡Ya sueño con el verano para comprarme camisetas con aberturas por todos los lados!

Eduardo:

Una visita más al cirujano plástico… este hombre siempre nos saca una sonrisa, es una gran persona. Por cierto Doctor, -que sé que me leerás-, átate a ese despacho con cuerdas, que ya está bien de mudanzas, ¿a que sí?
El médico le ha vuelto a “hinchar” un poquito más los pechos a Dulós y ella sigue con dolores, y a veces se cansa de aguantar tanto, tiene pequeños bajones. Lógico, todavía no termina de asimilar todos los cambios que ha conllevado el cáncer en su vida. A pesar de todo, lo está llevando muy bien, con mucha entereza y sobre todo, optimismo.
Los peores momentos los tenemos cuando pensamos en el futuro, en que no podremos tener niños. Pero yo siempre digo lo mismo: ahora tenemos mañana, antes no estaba tan claro, ¿verdad? Y si no podemos tener un diablillo por la casa… de momento me preocupa bastante más que Dulós pase la quimio lo mejor posible, que se termine, y que llegue el día en que nos digan “se ha curado, revisiones periódicas y se acabó el problema”. Las demás consideraciones, planes, ilusiones, etc., están en un estupendo segundo plano, y más adelante tendrán su momento.

Por cierto, yo como “asistente enfermero” no tengo precio, conste en acta.

El verano promete ser divertido!!!

24 comentarios:

Inma dijo...

Querida niña, y digo niña porque a mi lado lo eres, tengo muchos años más que tú.
Una vez he leído una frase, no se en donde, que decía “En este mundo no hacen falta hijos, lo que hace falta son padres” así que por ese lado lo tienes fácil.
Todo lo demás que nos van contando, ¡claro! que es muy difícil e inimaginable para las mujeres que no hemos pasado por donde estas tú, pero como eres una mujer inteligente, y sabes buscar lo positivo de tu situación… je je je. Eso de los pechos caídos… jijijiji los míos parecen un par de huevos fritos, ya no los sujeta ni una grúa.
Me encanta leerte e intento ponerme en tu lugar para comprender y acompañarte con toda mi fuerza positiva, aunque sea desde lejos, como soy algo “bruxa” como todas las mujeres gallegas, sé que te va a llegar toda la fuerza que mando.
Mil besos, biquiños y caricias.
Inma

Inma dijo...

Quería decirte que hoy mi entrada en mi blog es para ti, incluida la canción que acompaña.
Si algo no te gusta me lo dices y borro.
besos y besos y más abrazos

Una dijo...

Vengo de la mano de muxica y ya sé que mis palabras no aliviarán tu dolor y que cada experiencia es personal e intransferible,pero te voy a decir,por si te vale de algo,que estàs sufriendo por una pérdida muy sensible para nosotras las mujeres,has pasado y pasas por momentos tremendos,pero ¡ ESTÁS VIVA!.
El 30 de Enero hizo un mes que mi cuñada,mi querida amiga murió de cáncer a los 57 años,en menos de un año pasó de una histerectomía a descubrir que sus ovarios,su pecho y más tarde su cerebro estaba invadido por células cancerosas.
Yo también tengo una enfermedad muy peligrosa que prefiero guardarme por motivos personales y hace 14 años pensé que moriría en un espacio de dos o tres años,hoy día,mermada y desvitalizada soy testigo de la vida de mis hijos.
Vivir es un regalo por muchos problemas que haya.
Y hay tanto niño que necesita amor que seguro que podrás ser madre.
Cuando el dolor aceche piensa que mañana será otro día,supongo que tu médico te medicará para soportarlo.
Un abrazo,eres muy valiente para ser tan explícita en tu blog,eso significa que te enfrentas a tu enfermedad sin tapujos.¡Enhorabuena por hacerlo así!

Robledo Ruiz dijo...

Yo solo quiero darte un beso, no por estar enferma, si no por tu valentia.

Nerim dijo...

Llego a tu blog a través del de muxica. Mi madre también sufrió de cancer de mama, le quitaron el pecho izquierdo, lo mismo le pasó a mi amiga del alma. Pero al igual que tu, mi amiga María siempre ha mirado el presente y el futuro con alegría, esperanza y optimismo.

Y te dejo estas palabras que una vez leí en un libro y siempre las tengo en mente para que sigas con ese ánimo que tanto admiro:

"Cada segundo
puedes volver
a nacer.

Cada segundo
puede ser
un nuevo comienzo.

Es una elección.

elige".

Un fuerte abrazo

Anónimo dijo...

Hola Dúlos. No me puedo ni imaginar por lo que estás pasando, pero te acompaño en tú dolor. Dirás, no sin razón, que a quien le duele es a tí y tienes toda la razón. Mira hoy soy yo quien esta también un poco plof. Lo que dice muxica de los hijos y los padres es una frase que se oye en los ambientes de adoptantes, y lo se porque yo estoy en ello. Mi plof casi seguro que es por esto,los casi 4 años que llevo esperando y lo que me queda. Como simpre mucho ánimo y sigue siendo tan fuerte como eres. Saludos. Juanjo

Unknown dijo...

Hola Dúlos. Me emociono con facilidad aunque no llego a soltar ninguna lágrima. Pero tú hoy me has emocionado de tal manera que si que he llorado.
He llegado a ti, gracias a muxica, y se lo agradezco por que te he conocido.
Ponerme en tu lugar es difícil, pero cuanto bueno me has hecho cuando te leía. Pensaba en tu fortaleza, en tus ganas de vivir, en tus ganas de afrontarlo...
Eres muy buena persona, y se nota.

Dios mio, cuanto hemos de agradecer
la vida, a diario.
Gracias por tus palabras, te seguiré visitando.
Mis oraciones hoy están contigo.
Un abrazo sincero de paz.
Lluis

Anónimo dijo...

Hola Dulós,
Feia dies que no connectava amb tu i amb segueixes emocionant com el primer dia. Preciosa meva com sempre avui i demà : ENDAVANT !!!
Aquest dissabte dia 7 tenim el dinar de cunyats i germanes.T'ho dic per si et xiulen les orelles.
Una abraçada per tu i el teu auxiliar d'infermeria.
Tieta Rosa

Ana dijo...

Gracias a muxica he podido conocerte y ahora admirarte.
Con tu valor haces que las cuestas sean valles y los problemas soluciones.
Me encanta ese entusiasmo realista, ese optimismo vitalista. Y sobre todo, tu coraje y paciencia.

Felicidades luchadora, mi cariñoso abrazo para ti y el doctor que reconstruye sonrisas.

Mis mejores deseos.

Irisdebrito dijo...

Hola Dulos, dentro de un tiempito todo esto será parte del pasado...
Courage!!

Besos nevados,
Iris

Álvaro dijo...

Pues si el médico se ha decidido a hablarte de un año de dolores, es porque te ha visto fuerte. Y también para curarse él en salud, ¡seguro que es menos! Mucho ánimo. Un beso.

@Igna-Nachodenoche dijo...

Desde el blog de Múxica vengo,de su mano, a leerte por primera vez, una historia cruda, real, contado por la misma persona que la sufre.
No existe la empatía para estos casos, menos tratándose de un hombre, puedes imaginar.
Pero he de decirte que de dolor, que de si dolor se trata amiga... Llevo once años padeciendo lo indecible, ni la morfina, ni la marihuana, me quedan otros tantos por sufrir, la médula no tiene cura, hoy por hoy, y te aseguro que todo se sobrelleva, uno se termina acostumbrando, y aunque nada es comparable, pues comprendo bien, que los senos son parte delicada de una mujer, y aparte juegan también las secuelas psicológicas estéticamente.
También hay hombres que miman el cabello de una mujer, su cuello, sus ojos, sus labios, dus dedos de las manos, su piel, como si de pechos se trataran... podría extenderme, tendría que dar a conocer media patológia, y no es el medio... Una cosa está clara, rapidamente me identico con todas las personas que de una u otra forma padecen dolor intenso, crónico o no, y a quien las padece, nos hacen madurar, algo más rápido.

E imagina por imaginar algo, un hombre impotente, o un hombre de los de época aquí mando yo, o un hombre de monta y acaba, o un hombre para fingir... Cuando la parte física se acaba, comienza la imaginativa, en algunos casos van a la par.
Mis ánimos más sinceros, mi apoyo con tu lucha, y mis deseos de que al final del todo, tengas la fuerza suficiente para sobrellevar lo que te ha tocado, por desgracia.
Vayan un par de besos para tí, incrustados en el mensaje invisibles.
A buen seguro cuando todo acabe no sabría distinguir tus pechos, a través de una blusa, de otros no operados.
Y aquí acabo...
Me alegra haber pasado.

@Igna-Nachodenoche dijo...

Fe de erratas.

Quise decir me identifico.

Anónimo dijo...

Hemos conocido tu historia gracias a muxica y sinceramente nos ha impresionado mucho tu valentía y este coraje para afrontar tu experiencia con sano optimismo capaz de revitalizar cualquier célula dañada por esa enfermedad, que afortunadamente con los avances médicos de hoy en día, se puede superar y estamos seguras de que tú sabrás hacerlo estupendamente.
Todo nuestro ánimo y muchísima suerte!!!!
Te mandamos besos multicolores-

P.D. El pelo corto te queda fenomenal.

MARIA dijo...

un beso guapa.. y si en algo puedo ayudar, aqui estoy, si eres amiga de múxica, aqui tienes una mano amiga

a n i s h i dijo...

Hola Dulós, también hoy vengo de bajón porque me tira la prótesis, siento una aspereza en esa zona terrible, pero es normal, todo lo que nos sucede es normal. Hoy mi genio no me ha dejado hablar con mi cirujano tan amablemente como lo haces tú, le he volcado todas mis preocupaciones, mi impaciencia y desesperación y tan ansiosa estaba con mis contradicciones y decepciones que hasta se me ha enfadado, pero se que en el fondo ellos nos comprenden. Todo lo que nos está sucediendo necesita tiempo, el tiempo lo moldeará y al final nos acostumbraremos a los cuerpos extraños que nos has puesto porque al fin lo que cuenta es la Vida, aunque a mí lo que más me enloquece es no poderme mover con facilidad, la movilidad del brazo me trae de cabeza y hasta para eso dice el cirujano que tengo solución. Así que nada, ánimos y adelante que ya nos queda menos.
A Eduardo, un 10 como enfermero, y tú guapa, tómate el Umi, que lo notarás, y en toda la zona de la cicatriz, mucho, mucho aceite de rosa mosqueta, del bueno ehhhh, píllate el Taller de la Alquimia que es catalán como tú y es divino, ya verás que la piel adquiere mucha elasticidad.
Un abrazo suave, a los dos, que no estamos para apretones.
Petonets.
Ana

rivela dijo...

Acabo de entrar en tu blog de casualidad, pero no será la última vez que lo haga, te lo aseguro. En tus entradas hay ganas de vivir, coraje y sobre todo valentia a la hora de afrontar una enfermedad de la que casi no somos capaces de pronunciar su nombre.Muchos saludos, poruq fuerza ya desbordas.

Jen dijo...

Solo decir que la fuerza de mujer es misteriosa y acogedora...nosotras las mujeres todo lo podemos superar...y tú no eres la excepción...esres tremendamente admirable...
un gran abrazo...

Jen dijo...

Gracias por escribirme...
tu tienes la sabiduría que hacen los años y la fortaleza que te hace ser admirable...

mil besos para ti

Jen dijo...

Gracias por escribirme...
tu tienes la sabiduría que hacen los años y la fortaleza que te hace ser admirable...

mil besos para ti

muniekitadecristal17 dijo...

Hola, te hablo desde Argentina, pasaba a saludar y darte un abrazo gigantesco, mis cariños, desde que lei tu blog por primera ves tocaste mi corazon eres una mujer admirable y no lo digo por quedar bien, ni nada, es por que haci lo creo desde el fondo de mi corazón; esa fuerza que tienes, es maravilloso ver las cantidad de personas que te aman, te aprecian, y la verdad que a pesar de que no nos conocemos bien, que vivo en la otra parte del mundo, de mi corta edad, todos los dias aprendo cosas nuevas de tí, me sorprendo y la vida me sigue maravillando seduciendo, tú te aferras tanto a la vida que eres un ejemplo a seguir, tanta esperanza en tus ojos nos contagia.
Fuerzas, bendiciones, mis mejores deseos, mucha fortaleza, esperanza y fe.
Manten esa sonriza, un mañana nos espera a todos, y hay que recorrer los caminos de la vida con una sonrisa a pesar de todo.



"EXISTEN PERSONAS QUE NO SE TORNAN ESPECIALES POR LA MANERA DE SER O DE ACTUAR, SON ESPECIALES POR LA PROFUNDIDAD CON QUE LLEGAN A NUESTROS SENTIMIENTOS"... Y ERES UNA DE ELLAS.

GRACIAS POR COMPARTIR CON NOSOTROS LOS LECTORES... TU AGRADABLE BLOG.

Anónimo dijo...

Estimada Dolors,

Tú mai has estat un "patito feo"... Tot el contrari! De joveneta ja eres una preciositat i ara, tot i la situació que estàs atravessant, continues éssent preciosa! Per dins i per fora! Creume, cosineta! Estàs afrontant aquesta terrible enfermetat amb una fortalesa increïble i això encara et fa més preciosa. Tots t'estimem i t'enviem les nostres forces per seguir endavant! D'aquí un temps en parlaràs com d'un malson... Fixa't, el 19 d'aquest mes de febrer farà 5 anys que li van practicar la mastectomia a la meva mare... I ara està a punt que li donguin l'alta definitiva! Una abraçada ben forta,

Maria

INDIO dijo...

Hola
No se como ni de que manera he dado con tu blog ,pero me alegro de haberlo visto.Tenemos en comun el "Cancer" yo en la sangre pero al fin y al cabo un bicho más .Espero seguir leyendo este tu blog y ver cada dia que sigues asi con ese tesón y ese buen humor....ya cruzaremos impresiones sobre nuestra vida y aprenderemos uno del otro...te cedo mi frase favorita la cual que acompaña a todos los lados....

Un besiko y hasta otra...


"GO HARD AND LIVE THE DREAM"

Sex Shop dijo...

Muy buenooo!!!!!!