sábado, 21 de febrero de 2009

Mis momentos más bajos... hasta ahora


Duermo muy mal. Cada vez peor. Aunque tomo pastillas para poder conciliar el sueño, cada dos o tres horas me despierto, y me cuesta muchísimo volver a dormirme. Creo que deben ser los nervios los que me juegan esta mala pasada. Me siento muy alterada por la proximidad del final de esta tortura. Veo el fin, pero tarda tantísimo en llegar…

¿Será éste uno de los motivos que hacen que, recién levantada, tenga una cara lamentable?

El “espejo matinal” no lo soporto. No me reconozco. Me miro y me dan ganas de saludar a esa desconocida que me observa fijamente desde el otro lado del espejo. Es una extraña que poco tiene de mujer…

La quimio ha hecho estragos en mi cuerpo. Mi cabeza parece un jardín abandonado. Los pocos cabellos que me quedan son como una pelusa desagradable. Aunque parezca extraño porque los cabellos, a simple vista, parecen muy debilitados, me siguen picando mucho. Un día de estos tomaré la decisión de pasarme la cuchilla de afeitar por la cabeza. Espero estar así mucho más cómoda.

Hasta ahora, para arreglar mi aspecto facial, me colocaba la peluca y me maquillaba la cara. Pero cada vez es más difícil conseguir verme bien. Una de las cosas que, creo, más favorecen a una mujer son las pestañas bien pintadas con rímel. Pero a mí casi no me quedan pestañas en los ojos. Y si maquillo los pocos pelos que me quedan, mi cara parece la de un payaso a punto de echarse a llorar. Mis cejas también están muy vacías, lo que le da a mi cara una expresión de muñeco de plástico. Lo único que todavía puedo maquillar sin problema son los labios. Los tonos rosas son los que más me favorecen. Pero cuando sonrío, el poco glamour que tiene mi boca desaparece. La quimioterapia también hace estragos en mis encías, y he notado que mis dos dientes frontales cada día están más separados entre sí. Espero que el dentista pueda muy pronto arreglarlos. Cuando acabe con las sesiones de quimioterapia preveo una restauración de mi cuerpo larga y costosa.

También me han aparecido unas manchas marrones parecidas a las pecas. La oncóloga ya me había avisado de la posibilidad de que me surgiera esta secuela de la quimio.

De lo único que estoy orgullosa de mi cuerpo en estos momentos es de mis pechos. Ahora sí que ya tienen el tamaño definitivo. Vuelvo a usar una talla 95, la misma que antes de la extirpación de mis senos. Ahora son postizos, pero lucen muy bien. Otra cosa es que psicológicamente los sienta como “míos”. De momento los noto como si fueran dos pelotas pegadas a mi cuerpo. Espero y deseo que cuando me reconstruyan los pezones los sienta más reales que ahora. El cirujano plástico Martínez Murillo ya me ha dado cita para unos días después de la sexta y última sesión de quimioterapia. Me ha explicado que ese día ya pondremos fecha a la intervención quirúrgica de remodelación total de mis senos. En esa operación también me sacará las dos cánulas y los dos reservorios que llevo bajo la piel del escote y que han servido para rellenar de suero fisiológicos las prótesis.

Hace unos días me puse por primera vez un sujetador de los que usaba cuando tenía pechos “auténticos”. Hasta ahora nunca he sido capaz de hacerlo. Me daba miedo. Me aterrorizaba la idea de ver bajo el sujetador algo extraño y falso, algo que me recordara que no era una mujer auténtica y real… Pero me los puse, y… me animé. Me gustó. Pensé que esos eran los pechos que tendría a partir de ahora, y que debía aceptarlos… porque ellos me harían sentir lo que era: una mujer con sus limitaciones, pero al fin y al cabo, una mujer. Y mejor con pechos que sin ellos, ¿no? Y después de tantos meses de sufrimiento por los senos perdidos, me acerqué a una tienda de ropa interior. Fui capaz de probarme y comprarme un sujetador precioso, adornado con cristales de colores. Pero todavía lo guardo con su envoltorio en el cajón. Espero que llegue el día que sea capaz de lucirlo sin lloros ni miedos.

Está claro que con todo lo que os he contado, entendéis que no me gusta nada mi aspecto. Pero se que esta Dulós actual no durará mucho tiempo. Sé que muy pronto volveré a lucir mi aspecto anterior, más bello y atractivo si cabe. Y las fotos de Dulós calva y fea me harán recordar todo lo que tuve que sufrir para sobrevivir al cáncer.




Sé y siempre tendré muy presente que habrá valido la pena.

Eduardo:
Cada vez duerme más, a ratos, pero más... Supongo que es una defensa del cuerpo: durmiendo se sufre menos. Y ya se sabe, cuanto más duermes, más se acostumbra uno...

En general está llevando el tratamiento increíblemente bien, y más si lo comparamos con sus compañeras de quimioterapia.


Se ha empeñado en que está fea. Creo que son motivos psicológicos, porque... ¡está igual de linda que siempre!

16 comentarios:

Anónimo dijo...

El 16 de diciembre fué mi última quimio, todavía me veo fea, pero ya tengo pestañas, cejas... sé como te sientes, yo el aspecto físico lo esoy llevando peor ahora, que ya no me siento tan enferma y no tengo excusa para los kilos de más, el pelo incipiente me hace parecer masculina, soldado...fea. Me siento mal porque a veces estoy más preocupada por mi deterioro físico que por la enfermedad en sí.
!Adelante! tenemos que salir, ya resurgiremos, otras lo han hecho. Un beso y se fuerte. GUAPA

penélope dijo...

Hola cielo ¿sabes lo que pienso? que te comprendo,o intento hacerlo, porque por mucho que quiera es dificil ponerme en tu piel.
Yo me sentiría igual, o quizás peor, pero si estoy segura de algo, muy segura...
Antes eras una mujer, como las demás, como yo...ahora eres mucho más que nosotras...ahora eres una MUJER con mayúsculas.

Mil besos

Anónimo dijo...

Estimada cosina,

Veig les fotografies que publiques en el teu blog i penso que ets molt valenta. Moltes dones no es veurien en cor de mostrar els efectes d'una quimioteràpia tan agressiva en el seu cos. Però tu sí. Afrontes l'enfermetat plantant-li cara! Ets increïble!
Mira, jo només vaig veure un parell de vegades a la meva mare sense la perruca i a la meva millor amiga, l'Olga, no la vaig veure mai, perquè tenien una espècie de por a mostrar-se sense embuts...
Tots sabem que d'aquí poc temps tornaràs a ser la Dolors d'abans, que tornaràs a lluïr un cabell preciós i una cara bonica, com sempre has tingut. Però el millor de tu haurà sortit durant l'enfermetat, aquesta valentia i enteresa, digna d'admirar. T'estimo molt, Dolors, no em cansaré de repetir-t'ho. Encara que ens separen centenars de quilòmetres, et porto sempre dins del meu cor. Una abraçada,
Maria

Mariaisabel dijo...

Hola Dulós,
Nada de momentos bajos eh?
Te admiro por tu fortaleza, de verdad. Yo en tu lugar no sé como estaría, así que sigue tan valiente y arriba esos ánimos.
Verás como dentro de poco todo será un mal sueño que habrás superado y estarás como antes.
Te diré una cosa, estas guapa con la peluca, con el pelo corto y con el pañuelo, así que puedes ir variando e ir alternando tu forma de arreglarte.
Un abrazo, con cariño

Mariaisabel dijo...

Dolors, acabo de llegir el comentari de la teva cosina y penso igual que ella, les dues diem el mateix de tú, ho veus?
Un petonet
Mariaisabel

Una dijo...

Te comprendo perfectamente,la imagen que tienes de tí misma no coincide con la del espejo,he pasado por eso aunque no sea la misma enfermedad y no es cuestión sólo de estética,es que una se siente fuera de ese cuerpo,toda aceptación requiere su tiempo y tú eres una gran mujer,una persona valiente que no tiene miedo o aprensión a afrontar la realidad (¿Será tu faceta periodística?).
El organismo es muy sabio y elige economizar recursos durmiendo y reposando cuando los necesita.
Te envio mucho cariño.

Una dijo...

Y se te bonita aunque estés enferma.Nuestro cuerpo es importante y cada detalle por pequeño que parezca lo es también,pero de vez en cuando,recuerda que eres mucho más que tu propio cuerpo,un beso

angels blog dijo...

Hola Dulós,

Estàs fantàstica. Es cert que després, encara estaràs molt millor.

No defalleixis, tens una força tremenda, i pensa que "tot s'acaba".

Has tingut la sort de ser una dona guapa, i inclús amb les seqüeles del tractament, se t'hi continúa veient.
No pateixis que et recuperaràs.

Per cert, jo ja estic recuperant el meu cabell, que també el porto com un "soldadet".

Un petó molt fort, i molts ànims per continuar.



Àngels.

Unknown dijo...

querida Dulós llegas a emocionarme con tus palabras y, sobretodo, tu entereza y fortaleza para tu vida..

Desde mi humildad quería mandarte miles de abrazos y ánimos...por ello si pasas por mi blog, verás que tengo un regalo para ti.
Cuídate y un abrazo,
mis oraciones están contigo
Lluis

Salvia dijo...

Pues yo te veo preciosa. ¡Que más da el pelo! Así evitas la depilación. A todo hay que mirarle la parte positiva.
Hay mujeres que se rapan la cabeza por gusto, a ti te obligó la vida y tu belleza lo soporta muy bien.
Eres una obra de arte que sólo le falta el marco y eso tiene arreglo, lo importante es que te pongas bien.
Mil abrazos, mimos y biquiños.

Anónimo dijo...

Piensa que las apariencias son temporales y perecederas, pero la verdadera Belleza (la interior) esa sigue intacta Dulós y te lo decimos nosotros (algunos, que como yo te acabamos de conocer) porque es lo que transmites.

Ah! y... permítete tus momentos bajos porque esos los tenemos todos.

Un fuerte abrazo.

Flor dijo...

Ya falta poco, preciosa.
Lo estás haciendo muy bien, eres taaan valiente.

Te dejo un besazo.

Anónimo dijo...

Hola Dúlos,...Hola guapa. Me atrevo adecirtelo con todo respeto. Porque al igual que el ave fénix estas resurgiendo, él de sus cenizas y tú de esta enfermedad canalla a la que estas venciendo. Fea, no, una mujer con tú espíritu y con esas ganas de pasar esta etapa nunca es fea, irradias luz, belleza... simplemente estas distinta a como estas acostumbrada a verte y eso te choca. Ademas a tú chico le sigues pareciendo la chica más guapa del baile (la vida es un baile). Un beso (hoy me atrevo), un abrazo y mucho, mucho ánimo. Juanjo

Anónimo dijo...

Hola!, hace tiempo que visito tu blog, creo que desde el principio, más o menos. Yo también estoy pasando por lo que tú estás pasando, te entiendo a la perfección. A mí sólo me dieron cuatro de quimio, no soporto el líquido ese rojo anaranjado, y ahora estoy esperando para la radio. Por el pelo no te preocupes nada de nada, terminé la quimio el 20 de enero y mira ya me está saliendo el pelo, tengo toda la cabeza con pelo,todos los poros tienen pelo por salir, ya saldrá. No podemos evitar sentirnos así, a veces me miro al espejo y me pongo a llorar desconsoladamente, y hoy ..., a mí me van a cortar la regla durante dos años, me ha dado por pensar si yo alguna vez tendré hijos, dentro de esos dos años tendré 35 y no sé qué pasará.
En fin ... mucho mucho ánimo!!, y a resurgir como el ave fenix!.
Un beso.

Anónimo dijo...

perdona, perdona, perdona... jo he estat igual de guapa que tu (jaja), recorda que la bellesa és el nostre interior.
Ja tardes a pasar la maquineta, se per experiència que tot està dins el nostre cap, quan tenim aquestes 4 grenyes que piquen el nostre cap les enregistre, com que el cabell ens està caient, si et pases la maquineta, quan tornen a apareixer, el nostre cap les reconeix com a que surten positivament.
Endevant, ja queda poc per tancar una estapa, dins del nostre llarg camí.
Petons
Clàudia S.

Anónimo dijo...

Yo he pasado por lo mismo q tu,y soy una luchadora,pero tu me superas eres toda una campeona...Te admiro,por tu valia como mujer y persona,un abrazo