miércoles, 25 de febrero de 2009

¡Adiós a la pereza!

Dulós:
A las once y cuarto del mediodía suena el teléfono. Estoy adormilada en el sofá del salón de casa. La noche ha sido larga como tantas otras, aunque hoy ha sido más amena gracias a la gala de los Premios Oscar. Lentamente, saco la mano de debajo de la colcha y alargo el brazo hasta el aparato.
- “¿Sí?”
- “¡Hola! ¡Cuántos días sin saber de ti…! ¿Cómo estás?” -exclama la voz dulce de una de mis mejores amigas-
- “Bien, bien…”
- “He quedado para comer con Alfonso. ¿Te vienes?” -me pregunta-
- “Gracias, pero estoy muy cansada. Otro día… no he dormido casi nada y no puedo con mi cuerpo”
- “No te preocupes. Cuando quieras, cielo…”

Hablamos un rato por teléfono y le explico lo poco que he hecho estos últimos días. Ella también me pone al corriente de sus cosas, y quedamos en hablarnos la próxima semana.

Cuando cuelgo el teléfono, me quedo inmóvil sentada en el sofá. Estoy en pijama, sin arreglar, agotada, apática… Pienso en lo mal que estoy, en lo larga que se me hace la enfermedad, en lo dura que es…Y así podría haber estado horas y horas. Pero de repente, una fuerza interior me estremeció: “¿Qué hago en casa y sin aprovechar las cosas maravillosas que hoy me brinda la vida?” Mi amiga me está ofreciendo la posibilidad de arreglarme, de ver el sol y de compartir una agradable comida con amigos entrañables. Y me digo: “Si voy, seguro que después me encontraré mucho mejor que ahora”.

En ese instante me doy cuenta de que, si yo quiero, en mi interior tengo energías suficientes para levantarme, vestirme, salir de casa… y hacer muchas más cosas. Y eliminar las vibraciones negativas que inundan mi mente. Todo es proponérselo. Todo es desearlo.

Contenta y con decisión, llamo a Eduardo y le propongo una comida con mis amigos. Por supuesto dice que sí, porque sabe que verles me hace feliz. Y dicho y hecho, a las dos estamos sentados en un restaurante encantador de Pozuelo de Alarcón y pasamos una tertulia de lo más agradable y divertida.

¡Qué tontería sucumbir a la pereza, al decaimiento…! Cada día estoy más convencida de que una mente positiva ayuda a una mejor respuesta del organismo ante la enfermedad del cáncer. Al estar contenta, ¿quizá nuestro cuerpo y nuestra mente segregan algún tipo de sustancia que ayuda a una mejor recuperación? Hasta hoy nunca lo había creído, pero ahora, lo afirmo con rotundidad.

“¡Adiós a la pereza!” -os anuncio que llevaré por bandera esta frase en mi lucha contra el cáncer. No se trata de hacer ni mucho ni poco, sólo lo necesario para que los pensamientos puedan volar.

Eduardo:

Estos últimos días están más duros de lo previsto, se siente mucho más cansada y tiene "agujetas"en todo el cuerpo, por lo que se mueve poco. Así que en cuanto sale un plan divertido y con poquito esfuerzo físico, ¡al ataque! Además, el sofá ya está cogiendo su forma y eso no puede ser...

Se pasa mucho tiempo tumbada, eso es lo que le digo para "picarla", porque no es cierto del todo: hace cosas en casa que la agotan mucho, y además cuando yo no estoy cuida de ese par de becerrillos estupendos que tenemos -Gos y Mistu-, y el cachorro, que está ya enorme, da mucho trabajo. Doy fe.

16 comentarios:

Nerim dijo...

Querida Dulós, sé que tiene que ser muy dificil sobreponerse a esos ratos de melancolía y apatía que te invaden. Tienes que sacar fuerzas para no abandonarte, para salir, para ver a los amigos, o simplemente para ir de tiendas y no comprar nada.
No te quedes en casa abatida y triste. Sal a que te de el sol en la cara, a sentarte en una terraza bien abrigada y tomarte un café, una infusión o lo que más te apeteza.
Tu tienes energía y fuerzas para superar esto y lo conseguirás. Eres joven, eres guapa y tienes que ver la vida con optimismo y esperanza por un mañana mejor, con una sonrisa, con alegría en el corazón.

Me gustaría decirte tantas cosas. Pero tu misma lo has dicho ya,"eliminar las vibraciones negativas que inundan mi mente. Todo es proponérselo. Todo es desearlo. ". Pues eso, fuera las malas vibraciones, saca las fuerzas que tienes en tu interior, usalas, sal y busca el sol, te está esperando.

Un beso y un fuerte abrazo

Anónimo dijo...

Me gustaría animarte, pero ya veo que no te hace falta. !Me alegro! esto es así, unos días te comes el mundo y otros ten entierras debajo de cuatro mantas. Te sientas como te sientas, solo tienes que tener un objetivo !Avanzar! todo cuenta, los momentos de sofá y los de actividad, piensa que cada día es uno menos en la enfermedad y uno mas en tu vivencia y experiencia y que llevas mucho recorrido, y si no mira hacia atrás y haz recuento.
Un Beso muy fuerte, te sigo desde el principio de tu blog, te llevo un poquito de adelanto en los tratamientos, pero seguro que iremos a la par cuando estemos recuperadas.

Gara dijo...

Una buena actitud hay q aproverchar y atesorar cada momento q nos da la vida y disfrutarlo.

Ánimo q tu puedes.

Besos

Una dijo...

Siempre que tu cuerpo te lo permita no te prives de ello,pero no digas pereza que acabarás por creértelo,no es pereza,no seas dura contigo misma.
Es estupendo que estés tan bien rodeada,amparada y cuidada por tu marido y esos amigos que tiran un poquito de tí.Un abrazo y te envío muchos ánimos para los malos momentos.

beker dijo...

Amiga Dulós, desde luego que si, que hay que aprovechar cualquier posibilidad de sentir la vida, no dejarnos arrastrar por los preámbulos porque en cuanto uno se pone en marcha pensando en las cosas buenas que podemos encontrar todo es más agradable, un abrazo

Katina dijo...

Deberàs buscar una soluciòn al tema de dormir ya que asì podràs tener mas ànimo para salir , charlar y compartir con toda la gente que te quiere .
la pereza no sòlo te invade a tì , muchas veces atrapa a todo el mundo , debemos luchar contra eso y sacar lo mejor de uno .
Tienes mucho aùn por entregar , arriba el ànimo .
Un tremendo abrazote y besos

Anónimo dijo...

BÉ, BÉ, BÉ, BÉ, BÉ I MÉS BÉ QUE MAI.
Se molt bé la gran merda que estàs passant i de tot el que he vist que tu vivies i del que jo he viscut, ja tenia ganes de veure el que he vist avui.
“¿Qué hago en casa y sin aprovechar las cosas maravillosas que hoy me brinda la vida?”
Per molt malament que et trobis, per molt cansada que estiguis, a més et moguis (amb moderació i en relació al estat físic)més viva i menys malalta et sents.
No oblidis mai despertar-te cada matí, per donar gràcies per poder aprofitar les fantàstiques coses gran o petites que ens dona la vida.
Mil petons.
Clàudia S.

Unknown dijo...

Querida Dulós, como siempre, son emotivas tus palabras cuando cuentas como pasas tus días...
Querida Dulós, saca fuerzas y entusiasmo siempre para salir y disfrutar un poco de los buenos ratos en compañía de tus amistades,

Di, siempre "Adiós a la pereza" y
disfruta de un dia de sol, saliendo a pasear... No te quedes tumbada en el sofá de casa... y pasea y admira el día despacio con sigilo...
Querida Dulós, cuídate!

EL DIA TERMINA CON ESPERANZA,
MAÑANA HABRÁ UN POQUITO DE PAZ.

Cuídate y cuida de los tuyos
Debeis de ser una familia genial
Un abrazo tierno de ánimo
Lluis

Anónimo dijo...

Estimada cosina,

M'agrada veure't animada. M'imagino que no deu ser fàcil trobant-te malament, fer l'esforç d'arreglar-te i sortit. Però la recomprensa val la pena... oi? Segur que t'ho vas passar la mar de bé i, durant, unes hores, et vas oblidar de l'enfermentat que estàs guanyant. I això és bo! A vegades, quan estem decaiguts (i parlo per mi) ens hi arrepengem, no tenim ganes de res i ens mostrem apàtics. És aleshores quan necessitem, més que mai, sobreposar-nos i tirar endavant. Ja ho veuràs, tot passarà, i només quedarà l'amarg record d'aquesta lluita.
Rep una forta abraçada de la teva cosina,
Maria

Salvia dijo...

Hoy llego con retraso, no se que paso que no vi tu nuevo post.
Así con ese ánimo es como se sale adelante.
Lo bueno de cómo eres, es que al leerte nos animas a todos/as los que entramos a verte
Un biquiño mi niña y mil caricias.

CESC dijo...

DULÓÓÓSS!! HOLA SÓC EL CESC... SINCERAMENT FEIA DIES Q NO VISITAVA EL TEU BLOG... ÉS REALMENT FABULÓS AMB QUINA FORÇA PORTES LA TEVA MALATÍA. TINC CLAR LA DURA LLUITA QUE ESTÀS REALITZANT PER TAL DE SORTIR D'AQUEST CALVARI... ETS UNA LLUITADORA NATA. EM SENTO COFOI DE VEURE'T EN AQUESTA ACTITUD. ETS GRAAN!! ETS VALENTA,... I ETS UNA GRAN ESTÍMUL PER GENT QUE ESTÀ PASSANT PEL MATEIX, I TAMBÉ DONES LLIÇÓ AL Q NO EM PASSANT QUELCOM SEMBLANT. LA VIDA L'HEM DE VIURE AMB TOTA LA SEVA EXPRESSIÓ. SER POSITIU EN TOT MOMENT I VEURE LES COSES AMB LA MÀXIMA CONFIANÇA. SEGURAMENT, TU TAMBÉ HAS APRÉS A VIURE EL PRESENT COM MAI A LA TEVA VIDA. VIURE EL "ARA". ÉS UN BON REMEI, POTSER DELS MILLORS.D'AQUESTA MANERA APRENS A ASSABORIR LES COSES QUE ET VENEN A CADA INSTANT I DISFRUTAR-LES AL MÀXIM. SURT, VOLTA, PRÈN EL SOL, ... OBRE'T A AQUEST MÓN TANT EXTRAORDINARI QUE TENIM.

DULÓS, SEGUEIX AIXÍ, I QUAN MENYS T'EN ADONIS, HAURÀS SORTIT DE TOT AIXÓ.

TINC GANES D'ABRAÇAR-TE...

SAPS QUE SOM FORÇA IGUALS TU I JO... I TOT I QUE MAI EM TINGUT UNA RELACIÓ PROPERA I ESTABLE, EM SENTO MOLT LLIGAT A TU. DE DEBÓ. SEMPRE T'HE ADMIRAT. JA DE BEN PETIT.

CREC QUE SOM SENSIBLES, INESTABLES, APASSIONATS, SINCERS, ...

UN DIA M'AGRADARÍA XERRAR LLARGAMENT AMB TU. ANAR A SOPAR I EXPLICAR-NOS MIL COSES. ESPERO FER-HO AVIAT, PERÒ JA SAPS L'INCONVENIENT QUE ENS SEPARA. JA VEURÀS QUE SERÀ AVIAT.

BÉ, SEGEUIX AIXÍ. FORTA, DECIDIDA...

ÀNIMS I ENDAVANT WAPAAAA!!!!!

T'ESTIMO...

CESC

Álvaro dijo...

Hola, Dulós, guapa. El jurado de columnadejuguete ha decidido otorgarte el premio Palabras como Rosas, que, junto a su distinción, requiere otro pequeño esfuerzo por tu parte:

-Debe otorgarse a SIETE blogs que se consideren gestores de la palabra en todas sus formas.

-Debe mostrarse y compartirse incluyendo el link de quien lo entregó, y no olvidar avisar a quienes les sea concedido.

ASí que ya puedes ponerte en marcha. ¡Adiós a la pereza! Un beso.

angels blog dijo...

Hola Dulós,

Tens moltíssima raó, s'ha d'aprofitar cada oportunitat que tenim de passar-ho bé, tant els que ens hem posat malalts, com els que no.

També crec, com tú, que un bon ànim, sempre ens ajuda a estar millor. N'estic convençuda.

Em demanaves pel meu cabell. Ja en tinc molt, però el porto molt curtet, perque vaig anar a la "pelu" a que em passessin la "moto", i ara semblo "la raulito". Així, va creixent més uniforme.
Encara no el tinc tot per aixó, pero si que tinc el cap tot tapat, no tinc clapes, ni clarianes.
Sembla que creix una mica més onduladet, pero com el porto tant curtet, no es pot veure molt bé.

Ja sé que gairebé no escric, peró es que estava una mica "liadeta".

Dilluns ja començo a treballar. O sigui, que sí, que totes les coses s'aniràn posant al seu lloc un altre cop.

Et segueixo enviant molta força i molts ànims,

Un petó,

Àngels.

Anónimo dijo...

Hola Dulós:
No facis cas d’aquest hivern que ha estat especialment cru i fred. El temps canvia i muda, però nosaltres i el nostre testimoni resta ferm com una roca.
Vindran temps mes càlids, estacions mes acollidores...
I restarem ferms com tu.
Gracies
Núria i Francesc

Isangel dijo...

Este no lo vi!!!, como se pudo pasar???... Bueno, despues de lo que me alargue en el anterior post sobre el sexo y los pechos y tras leer esta preciosa entrada tuya homenajeando a la pereza... solo puedo decirte que eres un ejemplo a seguir y que tus palabras ayudan a muchas mas de las personas que puedas creer, estoy segura de ello.

Otro besote preciosa.

Isangel

Anónimo dijo...

Querida Dulós,

Gracias por compartir tu experiencia, por tu fortaleza, por apostar por la vida. Realmente no tengo palabras, no quiero parecer hueca, eres un gran testimonio...
Rezo por ti

Un saludo,

TeSs

animo animo animo animo animo!!!!